miércoles, 14 de octubre de 2009

O importante non é o resultado

Han ido pasando los días y la actividad frenética no ha cesado. Se nos presentó la posibilidad de correr la prueba urbana de A Coruña, prueba del Campeonato Gallego de Karting 2009. De prisa y corriendo sacamos la licencia y nos dispusimos a preparar la prueba. Para esta ocasión contamos con la asistencia de Adao, el mecánico de Josito Lamela, ya que José Manuel, por distintos motivos no podía venir. Adao se encargaba principalmente de Diogo, piloto cadete y trajo para Pablo a Marcio, un mecánico portugués sensacional. Estaba yo preocupado por ser la primera carrera en la que Pablo correría sin el amparo de José Manuel o la gente de Hobby Kart, pero el mismo José me tranquilizaba los días previos y me decía que Pablito no lo iba a notar, que lo haría bien, sin problemas. No las tenía yo todas conmigo, pero la verdad es que trabajar con una persona como Marcio, y por supuesto Adao, es un auténtico lujo. Pablo y él congeniaron enseguida, hubo feeling más allá de la relación mecánico – piloto. Y eso que en ese aspecto, los dos lo bordaron. Yo me quedaba perplejo de cómo Pablo le transmitía a Marcio lo que este necesitaba escuchar, y es que tres años, ya, trabajando con la mejor escuela de Galicia se tenía que notar. Hobby Kart es mucho Hobby Kart. El sábado, con la tanda del gripaje de motor incluido, fue sólo la toma de contacto de lo que les pasaría el domingo. Menos mal que José nos dejaba el motor de su hijo…

Pablo estaba feliz, llevaba tres años esperando ese día, el de no tener que madrugar ni pegarse viajes interminables en coche para poder ir a una carrera. Además, con lo que a él le gusta, vendrían a verle un montón de gente… “Papá… ¡ha venido mi profe!” No entraba en el mono entre lo que ha crecido este verano y la emoción, que a él es lo que más le engorda. Vinieron sus abuelos, los cuatro, la bisabuela, sus tíos, sus primos, aunque alguno faltó y muchos amigos. Marcos, Ana, Coral, Antonio, Ana, Fon, Vicen, Cris, David, Tito, Raquel y sus dos niños, Pablo y Ana, con Alex y su novia, además de Javi y Pablo, Carlos y Bea con Pablocho, Julio, Mayra con su encantador marido y su hijo, Pancho, María José, Borxa y Raquel, además de algún fan del patineteteam como Pepe con su mujer y con Jaime que ya, con 4 añitos, hace sus pinitos en el karting, como no, de Serra. Quien no podía faltar, y para mi es un auténtico lujo contar con su apoyo en días como estos, era Martiño con alguno de sus inseparables, Piruco y Waldgoogle… más conocido como Waldito.

Lopo dixit: O medo de quen empeza vese compensado pola seguridade que aporta saber que hai alguén detrás de un.

¡Menudo lujo estar a las 7 en casa después de todo un día de entrenamientos! Pablo lo agradeció especialmente, el poder ducharse en su cuarto de baño, cenar en su cocina y dormir en su cama… no tiene precio. Además, el madrugón sería menor de lo habitual con la recompensa de dormir con tu almohada. El día se presentaba complicado pues llovió toda la noche sin parar, como estaba previsto, y nos daría más agua todavía durante la mañana. Las carreras en agua son uno de los fuertes de Pablo, siempre ha hecho grandes resultados, desde su primer pódium en Outeiro, el segundo puesto en Villarcayo y alguna otra. Es la escuela de entrenar en Serra con la pista mojada y los neumáticos lisos.

Pablo estaba muy confiado, como lo está últimamente, con unas ganas tremendas después de nuestra última conversación, se encuentra muy seguro y sabiendo lo que tiene que hacer. En los libres rodó muy bien, adaptándose a la pista, mientras que en los cronos oficiales sacó lo mejor de si mismo. Hasta tuvo problemas con la carburación que a las órdenes de Marcio y bajo la supervisión de Adao, corrigió rápidamente para marcar la segunda vuelta rápida. No alcanzó la pole por muy poco… pero lo intentó duramente. Estaba ansioso por correr y un golpe en la salida de la semifinal y un charco que no tenían previsto los pilotos, provocó un buen golpe que quedó en un buen susto. Pablo se desmoronó por el impacto, por la tensión acumulada y por la rabia de tener que abandonar en su prueba, en su casa. Se le miró bien y no tenía más que un golpe que quedó en nada gracias a lo protegidos que van en el kart. De hecho, viendo hoy en día el vídeo del golpe, te das cuenta de que van muy bien protegidos, pero de todas formas él dobló el eje trasero (esos malditos bordillos con un exceso de altura) y rompió el asiento por el medio. Mientras tanto, Susana, la madre, estaba recogiendo unas viandas que nos había traído el abuelo para pasar mejor el día. La llamé por teléfono para avisarle que Pablito se había dado un golpe pero que estaba bien, que no pasaba nada. Casi me dio más pena verla llegar ansiosa por ver al niño que el mismo niño, pues en el fondo no tenía nada, nada más que un golpe y un susto, pero nada al fin y al cabo.


Mientras tanto, Marcio se mataba a intentar enderezar el maltrecho eje trasero del que no teníamos repuesto. Pablito, al bajar de la ambulancia, me confesaba que no quería seguir corriendo, que no iba a salir en la final aunque el coche estuviese a punto. Que le había llegado el susto y que no quería subirse en el kart… Pues nada, a aceptar la decisión y hacerle reflexionar para que no se quedase con el golpe encima. No que compitiese, pero que saliese a dar unas vueltas por la pista para que no tuviese el recuerdo del golpe como su último recuerdo en el kart. Lo que me impresionó, aunque procuré no hacerle caso, es ver a Nico pendiente de su hermano intentándolo convencer para que no corriese. Durante varios días Nico estuvo diciéndonos que no quería andar en kart y no quería que Pablo corriese. Si al final lo va a querer y todo.

El caso es que cinco minutos antes de la final me confesaba su estrategia para la carrera: “como salgo de último iré detrás para ver cómo voy. Si veo que no estoy a gusto, paso de pelear y me quedo detrás derrapando. Si me encuentro con ganas, pelearé por hacer algún adelantamiento…” El resto es de todos sabido… ¡Y eso que el kart no quería arrancar! Menos mal que después del golpe me acerqué al comisario responsable de la Relación con los Participantes y le requerí que le transmitiese a la Dirección de Carrera que era importante que los niños, ante lo cambiante del estado de la pista de una manga a otra, diesen por lo menos una vuelta completa al circuito para poder ver donde estaban los charcos. Esa decisión hubiese, probablemente, evitado el golpe de la primera manga, pero desde luego que facilitó el desenlace de la segunda. ¡No hay mal que por bien no venga! (a propósito de que ahora está dando los refranes en el cole…).

A mediados de semana se me ocurrió preguntarle si le apetecía ir a correr la prueba de Kotarr del Campeonato de Castilla y León. Su respuesta, “por supuesto”, fue abrumadora. Yo tenía muchas ganas de ir a Kotarr a correr. Este circuito es la referencia en circuitos de karting por el norte de España y muchos campeonatos de España se van a celebrar allí, por lo que había que ir a probarlo, para ver que se siente en un circuito de este tipo. Las instalaciones nos sorprendieron, aunque queda mucho por hacer. El circuito tiene una pinta sensacional, muy rápido y con zonas de adelantamiento. Demasiado largo y rápido para los alevines, pero bueno, en general muy bien, que duda cabe.

José Antonio no pudo venir y nos acompañó Adao, por lo que José Manuel estaría, en esta ocasión, más centrado en Sergio y sus problemas de motor. Cuando llegamos a Kotarr Pablo se llevó una de las grandes alegrías que se podía llevar, pues estaba Marcio en el circuito. Hablaron mucho durante todo el fin de semana, incluso nos echó una mano de vez en cuando y no dudó en tomar tiempos en el muro, además de observarle en la pista y enseñarle algunas cosas al terminar sus tandas. Así sería más fácil obtener un buen resultado. ¡Menudo equipazo hacían los cuatro! Pablo el domingo me confesaba su admiración por Marcio con un… “qué buena persona es”. Y tú, hijo, y tú.

Nos llevamos la bici de Nico, el cual no paró de andar en ella todo el fin de semana, por lo que ha depurado terriblemente su técnica, y el The Wave de Pablo, el cual nos olvidamos en el circuito. Espero que Gustavo nos lo envíe un día de estos.

En el Campeonato de Castilla y León Pablo es feliz. Allí no tiene rollos, a pesar de las historias que hay, y ha hecho muy buenos amigos. Tiene especial afecto por Iker y por Carlota, Carlotiña. Iker es un personaje, con una disposición en el kart increíble, siempre mantiene la postura y la compostura, parece del estilo Maranello. Carlota es tenaz en la pista, se crece en las adversidades y no da por perdido ni una sola décima en toda la carrera. Los tres, junto con Daniel, estuvieron todo el fin de semana juntos. Daba gusto verlos, tan rivales en la pista y tan amigos fuera de ella. Los padres somos otra cosa, pero ellos están al margen de todo y su relación es muy bonita. La lástima es que probablemente, con el tiempo, se pierda.

El sábado fuimos de cena y Pablo se estropeaba de risa con las historias que nos contaba Adao, las del piloto “louco”, aquel que se dejaba adelantar para divertirse. Pablo no daba crédito y yéndose para la cama me preguntaba cómo es que los padres le dejaban hacer eso, sin duda buscando una complicidad en mi.

Toda la prueba del domingo fue espectacular, pero su estrategia en la primera carrera fue impecable. A veces pienso que hemos ido dando los pasos de manera correcta durante estos tres años, de tal manera que está llegando a su madurez en la categoría en el momento justo. Lo que no sabemos es que será de nosotros, y sobre todo de él, el próximo año, la próxima temporada. Pero desde luego que lo que sí sabemos es que estas dos semanas de octubre no se le van a olvidar fácilmente.

El viaje de vuelta ha sido muy duro, agotador. Nico no me dejó dormir nada el sábado víctima de una otitis y Susana estaba con un poco de fiebre. Menos mal que paramos a dormir en O Barco, en casa de los abuelos de la Zapa. El día del Pilar, el día de la fiesta Nacional, Pablo y Nico iban a hacer la buena acción del año. Cuando llegamos a la casa de los abuelos, estos les tenían preparados la cajita con las sorpresas de siempre, sus gomis y sus hojas de dibujo. Por la mañana nos acercamos a ver a la Tía Teresita. El viaje mereció la pena sólo por verla disfrutar con sus sobrinos – nietos. Estaba encantada, feliz. Mamá también estaba contenta por verla así con los niños, a pesar de que la despedida se hizo un poco dura. En realidad, todo lo que rodea a la Tía Tere se hace un poco duro. Aunque duro también es lo que nos esperaba después, ya en Coruña, aunque eso es harina de otro costal.

Me encanta felicitar a Pablo la mañana siguiente a una carrera, haga lo que haga, sólo por el hecho de estar ahí, en su cama descansando, para mi ya es un triunfo.

Las redes sociales están absolutamente en boga. Hay detractores y admiradores. El otro día tuve la suerte de leer esto en el facebook de un amigo…

Hoxe este mocoso aprendeume unha lección vital.

Pabliño Torres, un 'anano' ó que lle levo vinte anos e tres cabezas deume esta fin de semana unha lección de constancia e superación que non esquecerei nunca.

Esta fin de semana disputouse na coruñesa zona de Riazor o I GP Maskarting Cidade da Coruña, na que se deron cita as catro categorías que forman o Campionato Galego de Karting.

Por diferentes motivos Pabliño non participou no Campionato Galego de Karting 2009 pero non podía ser que este curupiloto se perdese esta proba que hai varios días, sabiamos que recordaría toda a vida: poder correr nas rúas da túa cidade e diante dos teus amigos.

"O importante non é o resultado"
Iso é o que sempre me dixo Pablo Torres pai; que o importante é o intererés, a ansia por mellorar, o traballo. Comparto con el esta idea, tanto no deporte como no traballo.

Hai outras alternativas, que sempre poden dar mellores resultados a curto plazo; pero ó final o karting alevín forma parte (na idea miña e na de Torres) da educación dos nenos.

Pois ben, onte empezara todo do revés para os intereses do Patinete Team: o motor do kart de Pabliño estaba nas últimas. Non é que non correse demasiado, senón que era tan evidente que fallaba que un señor que estaba ó meu lado entre o público dixo que "rompera igual có de Barrichello, un piloto finlandés da F1" (bendita F1 na Tv)

O equipo conseguiu prestado (agora mesmo non recordo de quen) o motor co que adestraba un piloto. Calquera que sexa conductor habitual e conducise algunha un coche diferente ó seu é consciente da dificultade de competir cun motor que non coñece; pero, pese a todo, Pabliño seguiu con ganas e ilusión e marcou bos tempos nos adestramentos libres.

O domingo chegou a auga, ou o que é o mesmo, todo o traballo feito o día anterior na posta a punto do kart non valeu ó 100%. Só valeu (que non é pouco) para coller ritmo de carreira e aprender o circuíto.

Nas Clasificación Pabliño conseguiu un bo posto, co que sairía ben adiante na parrilla de alevín, pero aí é cando chegou o problema maior: o accidente.

Debido á choiva e a un longo parón entre as clasificatorias de KZ2 e a semifinal de alevín acumulouse unha enorme poza de auga ó lado dun muro, xusto á saída dunha rotonda. Visualmente, foi espectacular o inicio da secuencia: os nenos pisaron a auga e levantárona 2 metros; pero un deles fixo un trompo que provocou un choque en cadea. Pabliño foi un dos máis perxudicados, xa que bateu de frente contra o muro (neno, xa es do clube) e no retroceso do impacto contra outro kart.

As asistencias médicas presentes no circuíto achegaronse inmediatamente coa ambulancia e a Dirección de Carreira decretou bandeira vermella.

Pablo estaba ileso, só tiña un gran susto enriba (seguro que mañá lle doe o pescozo).


Despois, chegou a heroicidade
Nun momento en que calquera outro (eu, tal vez, entre eles) decidiría quitar o mono e ver o resto das carreiras en familia, Pabliño decidiu saír á final. Sairía 5º coa idea de ver se daba estado na loita sen sufrir moito, e senón adicaríase a divertirse.

As primeiras voltas (13 previstas) rodou último, pero moi pegadiño ó grupo; sen perder en ningún momento a estela. Logo, aproveitándose dun abandono, púxose cuarto, e aí empezou a festa.

Eu, valéndome do meu pase de prensa, non puiden reprimir a necesidade de animalo desde o interior do circuíto.

O caso é que pouco a pouco foi metendo o morro, arrimandose, e púxose terceiro. Ó pouco tempo, perdino de vista na esquina oposta do circuíto, pero cando volvían xa era 1º.

Automaticamente fixen un xesto de alegría, que durou ben pouco, pois noutra zona á que eu non tiña acceso visual déronlle un toque, e pasou de novo a ser cuarto.

Afortunadamente non perdeu o espírito de loita e seguiu arañando décimas alá por onde podía. Ata que... un novo toque na entrada do parking de Riazor facía perder distancia cos dous primeiros clasificados.

Despois a loita (que me recordaba á dos cadetes no '07 e '08) continuou... e, non sei como, logrou poñerse segundo e cruzar nesa posición a meta.


Pero o importante non é o resultado.


PD: é posible que este texto estea cheo de erratas, incongruencias e mal redactado. Pero é que está escrito co corazón. Tanto, que nin sequera o revisei.

… gracias.

12 comentarios:

Martiño de Lopo dijo...

Nestes anos que levo seguindo o karting galego co Patineteteam vou vendo pilotos de cociña lenta e pausada, e pilotos fast-food.

Os fast-food logran rapidamente vitorias e campionatos, pero os que se fan lentamente en cociñas de ferro ou en lareira, consiguen un 'cum laude' na súa FORMACIÓN como pilotos.

E é que ser piloto non é sinónimo dun conductor que vai rápido.

Ser piloto é algo máis:

Ser piloto é ser deportista, é saber sobrepoñerse á adversidade, saber sacar forzas de onde non as hai, traballar cando non apetece, entrenar cando chove, rodar baixo un sol abrasador... pero sobre todo ser limpo, ser compañeiro, ser deportivo.

E hai un Mocoso en Cambridge que é piloto de verdade.

panchiño dijo...

genial como siempre una vez mas enorabuena a todos!

CACHORRIN dijo...

ENHORABUENA PABLO por proseguir con el blog!!Me alegra q te llevaras una buena impresion del circuito en el q nos hemos conocido en persona este fin de semana.Supongo q todo lo q te hable del circuito lo hayas comprobado en persona.Los kilometros desde Galicia o Asturias, merecen la pena para correr en ese espectacular circuito llamado Kotarr.

La verdad es q me he traido grandes regalos de esta carrera, y sobre todo de fuera de la pista.Uno de ellos fue el conocerte en persona y comprobar lo buena persona q eres, sobre todo con el cable q me echaste para intentar correr la carrera de Coruña, cosa q no pudo ser finalmente y q tiene dificil recompensa.Las puertas de nuestra carpa siempre estaran abiertas de par en par para acogeros.

Para ir finalizando, corroborar el feeling q tiene Marcio con los pilotos, cosa q he podido comprobar este fin de semana teniendolo en el equipo ademas de comprobar la gran sabiduria de Pino.Ambos forman un gran equipo.

Espero veros en la ultima carrera del Campeonato de Castilla-Leon.............y en la primera del año q viene.

Un saludo,

Admin dijo...

Lopo, qué decir qué no hayamos dicho.

Pancho, te tengo una gran estima!

Cachorrín, yo también estoy encantado de conocerte. Lo de Coruña fue una pena, pero para el próximo año, si se celebra, estás invitado a correr por mi cuenta. Montaremos algo bueno, ya verás. Yo a Pino no lo he tratado, pero Marcio es un tipo especial. Te deseo mucha suerte y espero seguir viendonos más a menudo. A ver si hay suerte y nos vemos en Tordesillas.

Anónimo dijo...

¡Hola!

Enhorabuena por todos los logros de Pablo y gracias por continuar con el blog: su lectura te hace pasar un rato muy agradable.

Besos para todos. De nuevo gracias.

Ana

Admin dijo...

Hola Ana:

Gracias por tus palabras. El logro más importante de Pablo es conseguir ser como es, nada más. Cada pasito que da, es para mi un maratón.

Respecto al blog... creo que he encontrado, de nuevo, la motivación y la inspiración. No sabes cuanto me alegro de que te guste.

Un beso fuerte.

pulguitaatodogas dijo...

Felicidades por seguir en la becha: el karting es una carrera de fondo y la recompensa está en saber aguantar.
compartimos las incertidumbres para el año que viene: ¿qué hacer?, ¿junioor o cadete?, ¿maranello o FA?, ¿quien nos apoyará?, ¿quien nos asistirá?...
Suerte, familia,

Mayruski dijo...

Me gustaría felicitaros a todos. A ti, Pablo, por tu tesón y tu actitud de buen deportista (como debe ser); al resto de la familia (papá, mamá, hermano, abuelos,...) por apoyar, animar, guiar y sacrificaros, por los nervios que pasais, por los fines de semana en carretera, y por tantas cosas que solo vosotros sabeis.
Me impresionó ver como pilotabas pero me impresionó mucho más ver como reaccionabas ante la adversidad.
Decirte que en Omar tienes un fan incondicional. Desde ese día cada vez que vemos un traje que le recuerda remotamente al tuyo, aunque sea un mono de trabajo o un disfraz de spiderman(tiene 3 años) dice: "Mamí como el de Pablo" y también: "¿cuando volvemos a ver a Pablo en el kart?"
Un abrazo enorme y seguiremos pendientes de tus exitos y tu esfuerzo.

santi canicoba dijo...

Enhorabuena !!!
Es muy emocionante... no dejes de escribir, y que vengan muchas más temporadas

Unknown dijo...

bonito blog! feliz 2010, lleno de carreras ganadas!

pulguitaatodogas dijo...

Hey, ¿qué pasó?; ¿os cambiásteis de blog?, ¿de deporte?... contadnos algo, que una vez que alguien entra en el corazón cuesta que salga sin saber de él.

Javier Adán dijo...

Como esta crecido tu chaval.
Muy entretenido la lectura.
Que sigas escribiendo.
y ante todo....ardor guerrero.