domingo, 30 de diciembre de 2007

Culpable


Cuando decidimos embarcarnos en esta aventura, hace justo ahora un año, en las navidades de 2006, el núcleo familiar tuvimos que hablar el tema y ver que estábamos todos de acuerdo en seguir la misma dirección. Ahí Susana, Susi, me dijo que contase con todo su apoyo, que si nos apetecía que tirásemos para delante. Si creíamos que nos iba a gustar, que nos iba a unir, que lo íbamos a pasar bien, que tirásemos para delante, que los problemas ya los sortearíamos juntos.

Acaba el 2007, el año de prueba y empieza el 2008, el de la ilusión. Este año nos lo hemos pasado genial, como hemos relatado una y mil veces en este blog. Las jornadas de entrenamientos han sido geniales, desde la primera en Mosteiro, inolvidable, hasta aquella de Serra en la que descubrimos que quien no prueba la Serra no va rápido, o nuestra primera experiencia internacional bajando con los Cobián hasta Viana. Fue un año de poca lluvia y mucho, mucho calor. Jornadas maratonianas en Mosteiro, rodeados de moteros, con momentos estelares como la salida de pista de aquella R-6 del paquete en la que el piloto acabó de cabeza dentro de los neumáticos (todo quedó en un susto). Días enteros en Serra disfrutando, aprendiendo y Pablito poniéndose “cachas” (ya ha tenido que ir al fisioterapeuta por su desarrollo), viendo máquinas absolutamente increíbles circular por ese trazado, con días de agua en el que los de alquiler eran la atracción.
Nunca puso la más mínima pega a que Pablito practicase karting, sabiendo que probablemente lo que más feliz le haga es que le diga que lo deja (por seguridad, aunque se intente autoconvencer de lo contrario), es más, en vez de ver los toros desde la barrera es una más del equipo (y pieza clave en la psicología de Pablo) y quiere formar parte de las decisiones, respetando a quien sabe de karting. Pero quiere ser parte activa de las decisiones que le lleven a su objetivo de hacer Campeón a su hijo, pero campeón en educación, en formación, en amistades, en la vida. Si algún día llega a ganar una carrera de karting, encantados por el buen trabajo hecho, pero su meta es hacer a Pablito Campeón del Mundo en el cariño, en el respeto y la honestidad.

Empieza el año 2008 como el año de la ilusión, con un proyecto todavía por matizar pequeños detalles, pero que tiene una pinta muy buena. En la churrascada de Hobby Kart antes de navidades, decíamos una frase esclarecedora de la ilusión que hay… “ganar no sé si ganaremos algo este año, pero ¡nos lo vamos a pasar…!”

Gracias a Susi que nos permite y ayuda a que sea así, no me cabe la más mínima duda. ¿Te he dicho alguna vez que te quiero?

Por cierto, Feliz Año 2008.

domingo, 23 de diciembre de 2007

Feliz Navidad


Estamos de parón. Cuando se acaba una temporada se tiene ganas de terminar, de descansar, pero una vez que han pasado ya un par de semanas… no sabes que hacer. Estar todo el fin de semana en casa, pensando sólo en descansar, se hace insoportable (quien lo diría…) y te dan ganas de que el tiempo empiece a correr para subirnos al tren de los entrenamientos, de las carreras, de los momentos divertidos.

Ahora lo que toca es pasar estos días en familia, lo mejor posible, pasarlos lo más rápido que se pueda y volver a disfrutar del ritmo de los motores de 2 tiempos subiendo a revoluciones milenarias.

Patineteteam os desea Feliz Navidad a todos los lectores de este blog, a todos los amigos, a los pilotos, a los mecánicos, a los responsables de los circuitos, a las federaciones, a los organizadores, a los cocineros, a las mamás de los pilotos y a los papás también, a nuestro equipo y a los demás equipos. Y también, como no, a nuestro esponsor y a los clientes de nuestro esponsor, para que pueda seguir siéndolo mucho tiempo. A todos… FELIZ NAVIDAD.

domingo, 16 de diciembre de 2007

Despedida


Hace un año viví uno de los días más divertidos y bonitos desde que estamos en esto de las carreras de karts. Pablito y yo nos íbamos todos, o casi todos, los sábados a Santa Comba a dar vueltas por el indoor. El caso es que nos dijeron que ese sábado teníamos unos pinchos y que fuésemos antes de comer, nada de ir por la tarde. Recuerdo especialmente ese día ya que allí conocimos a mucha gente de la que hemos disfrutado este año y recuerdo que habíamos probado el mejor churrasco que he tomado en mi vida. Este día se repetía ayer en Hobby – Kart. Camariñas capitaneó una cuadrilla de pinches que después de unas buenas brasas de carbón (he visto encender el fuego de muchas formas… con piñas, con pastillas, con papel de periódico, con un secador y hasta con un soplete industrial, pero la de ayer…, la de ayer se llevó la palma… un buen chorro, nada de chorrito, de gasolina Cepsa y aquello prendió ipso-facto, nada de tonterías de esperar…) ponían un excelente churrasco, con unos chorizos y unas salchichas que eran sensacionales. Se presentaron unas empanadas que en mi vida… ¡qué cosa, por favor! Hasta las tartas eran impresionantes (las tres fueron catadas).
Todos los que allí estábamos dimos buena cuenta del banquete (la cantidad era para tal), y aunque faltó gente por venir, los que estuvimos hicimos que no pareciese que faltasen. Vinieron desde Tuy Borja con sus papás, se acercó Javier Figueiredo con un precioso libro sobre la historia del Rallye de Ourense que recomiendo a todo buen aficionado a los rallys, estuvo el presidente de la Escudería Amigos do Motor, el Cobián Racing Team al completo (con Antonio Orozco y su impresionante Clío V6), el bueno de Adao y los Suárez de Órdenes. Como no, también estaba José Manuel con su mujer y Fabián, su hijo, Camariñas sin Rosa pero con toda su familia y amigos, que buena mano le echaron en la elaboración de la comida. Medio estuvo, por problemas con la garganta, José Antonio y su padre. Creo que no se me olvida nadie, pero si se me olvida que no me lo tomen a mal, que últimamente tengo problemas de memoria (será la edad) o que la queimada fue demasiado para mi… Desde luego, que los que mejor se lo pasaron fueron los niños. Tanto Fabián, como Nico e Iván disfrutaron dando sus vueltas al circuito de Hobby-Kart con el kart eléctrico. Al menos una cosa la tenemos clara... hay cantera, y esto nos permitirá seguir más tiempo.

Recordamos cosas de la temporada, charlamos sobre que pilotos nos gustan, nos reímos con las anécdotas (la da Javi de Ordenes en Cabañas sobre si corría el kart o la del Chepas en el Rallye de A Coruña, no tuvieron desperdicio…), hablamos sobre el 2008 y sobre todo, disfrutamos los que allí estuvimos. El día acompañó con un sol radiante que hizo que estuviésemos sin cazadora hasta más allá de las 5 de la tarde.
Además de comer, nos dimos unas vueltas en los karts de alquiler y lo pasamos de miedo. Allí Sergio, Javi, Pancho, Antonio, Adao, el papá de Borja y yo nos batimos en duelo sobre la pista de Hobby Kart. Pesan más los kilos que los años, sin duda, pero hubo duelos muy bonitos. A mi, al menos, me quedará el consuelo de aguantarle el tirón (y hacerles a los dos de golpe un interior sensacional en la curva del ordenador) a un Bi-campeón gallego y a un sub-campeón gallego.
Con esta xuntanza despedimos un precioso año lleno de aventuras, enseñanzas, anécdotas y recuerdos. El 2007 se ha terminado y con él nuestro descubrimiento de este mundo. Cada sesión de entrenamientos, cada carrera, cada rival, cada amigo, cada sonrisa y cada lágrima quedará grabada para que no se nos olvide nunca nuestros orígenes, como empezó todo. Como no olvidaremos cada ayuda recibida este bonito año, a mi hermano Vicente a través de C4bicaje, que sin él este año hubiese sido todavía más difícil, por ayudarnos a hacer los sueños realidad y porque da mucha tranquilidad el saber que Vicen está ahí, y más hoy. A Hobby Kart, o mejor dicho a José Manuel, Camariñas, José Antonio, Sergio, Rosa, Américo, …, por su ayuda, por su asesoramiento, por su cariño, por su hospitalidad, porque cuando vamos de carreras vamos de carreras, pero cuando vamos a Hobby Kart, vamos a casa. Al resto, muchas gracias a los que saben que les estamos agradecidos, por sus expresiones de aliento, por sus muestras de cariño, por ser tan buenos competidores, por ser tan buenos pilotos, pilotos de karts y pilotos de vidas de niños.
Nos acordamos de aquel 21 de enero (
http://www.fotolog.com/patineteteam/21582060) en el que hacíamos nuestro primer entrenamiento de verdad y en el que nos preguntábamos si a final de año habría merecido la pena. Pues sí. Sí por todos esos momentos, en Mosteiro con sus salidas a final de la bajada, en Serra con sus miedos, en Viana con su impresionante recta en bajada y mojado, en el rápido Pastoriza, en el peligroso Ourense, en el nuevo Soutelo, en Vimianzo con su pequeño Montecalo y como no, disfrutando, derrapando y aprendiendo en Santa Comba. ¿Ha merecido la pena? Desde luego que sí.

domingo, 9 de diciembre de 2007

¡Qué maravilla!

¡Tenemos ADSL!, ¿hasta cuando? El caso es que uno puede enfrentarse al blog con mayor ilusión.

Nos fuimos hasta Santa Comba ayer sábado al mediodía. Íbamos los cuatro a saldar deudas pendientes (que por cierto ahora creo que me ha quedado algo pendiente…) y a pasar una fría y húmeda tarde de puente de diciembre tranquilamente en Hobby Kart. Estuvimos con José Manuel, José Antonio y Lucia. Faltaban tanto Camariñas como Sergio. Estuvimos charlando sobre lo divino y lo humano, haciendo planes y comentando actitudes, aptitudes y anécdotas. A media tarde aparecieron parte (no sé bien cual es la formación completa) del CRT (Cobián Racing Team) y se revolucionó Santa Comba. Después de un rato de conversación en la cafetería, Javi, Pancho y Antonio Orozco (nuevo por estos lares) intentaron dirimir sus diferencias en la resbaladiza y divertida pista indoor. No vi las picadas, pero aseguro, sin miedo a equivocarme, que Javi dio buena cuenta de ellos. La verdad, tampoco tuvo mucho merito… en la pista faltaba yo… Pablito y Nicolás fueron espectadores de excepción de las carreras.

Pablito se pasó la tarde ayudando a José Antonio primero y luego a José Manuel en las tareas del indoor. Anotaba nombres, los apuntaba en el ordenador, ponía el semáforo en verde, marcaba la última vuelta y de vez en cuando se ponía delante de ellos para que entrasen en boxes. Se lo pasó pipa, estaba que no quería irse de Santa Comba de ninguna manera. Estaba feliz. Y nosotros también.

Allí, en Hobby Kart, estaba el vigente Campeón Gallego de Cadete 2007 y Campeón Gallego de Alevín 2006. Javier Cobián nació deportivamente en esa técnica pista y a base de lucha, entrenamiento, medios, ganas, interés, dedicación, técnica y sacrificio ha llegado hasta donde sólo llegan los mejores. Su carrera es digna de elogio, pero a mi lo que me maravilla es su capacidad de trabajo, de aprendizaje, de lucha y de entrega. Después de la última carrera en Soutelo, cuando se estaba recogiendo o la gente andando y probando karts de superior categoría, Javier estaba con Adao trabajando, reglando el kart, dando vueltas a un circuito en el que ya no había nada que rascar hasta dentro de 5 ó 6 meses. Eso sólo lo hacen los que tienen claro cual es su objetivo: ser el mejor. De todas formas, lo más reseñable es que todo el equipo tiene la misma dirección, el mismo rumbo. Cuando a veces hablo con Pablito y le explico como hay que hacer determinadas cosas, pienso en Javi, en como lo hace él.

Este año ha surgido una estrella en el firmamento del Campeonato Gallego: Otto Sánchez. Otto es de esos pilotos que nace para ser precisamente eso: PILOTO. No conozco ningún piloto de ninguna categoría del Campeonato Gallego que sea capaz de tomar las decisiones en pista tan rápido y bien como él. Es impresionante como lee los entrenamientos, las carreras, como se dosifica, como pelea, como trabaja y como vuela por los circuitos. Es una joya de piloto en el que los padres de los demás debemos de fijarnos y tomar ejemplo. No ha tenido ningún lío en pista, no hay ninguna duda sobre él. Sus mecánicos y su padre han hecho un trabajo digno de mención y si algún día alguien crea una escuela en la que fuésemos los padres para aprender lo que se debería de hacer con un niño que quiere dedicarse al karting, la lección 1 tendría que ser práctica, tendría que ser la de Otto. La pena es que creo que no podremos seguir disfrutando en Galicia de sus clases magistrales y esto debería de ser motivo de reflexión por parte de los dirigentes. Tengo claro que algún día yo, con admiración, diré: yo estuve con Otto y mi hijo corrió con él.

Estos días son extraños. Por un lado teníamos ganas de acabar la temporada y ahora sólo deseamos que empiece de una vez. Pero también es cierto que parece que el 2 de marzo queda muy cerca. Demasiado. En la web de la Federación Galega de Automobilismo (estoy escuchando la tremenda canción de Alicia Keys, con lo cual es imposible que me ponga de mal humor ni con este tema) está publicado el calendario del próximo año. Creo que no me gusta absolutamente nada de lo publicado en él. Por partes:
  • 10 carreras es una auténtica barbaridad que no lleva a nada cuando sólo puntúan 6. Se ha visto este año en la participación de las últimas con los campeonatos decididos (y sin decidir). Lo único es hacerlo todavía más inaccesible al presupuesto de los mortales.

  • Meses como Marzo y Junio en el que hay dos carreras seguidas en 15 días. Mayo sin ninguna carrera puesta. Agosto con una en la Magdalena y después hasta mediados de septiembre nada de nada para tener que esperar hasta finales de octubre para ir a correr al espectacular Serra.

  • 3 carreras en Magdalena, 3 en Pastoriza y 2 en Outeiro de Rei… ¿realmente aportan algo al Campeonato?

  • Falta el circuito más importante a nivel de técnica de pilotaje que hay en Galicia, desde mi humilde punto de vista. Mosteiro tiene que estar en el calendario y los posibles problemas o diferencias que existan entre unos y otros tienen que resolverse por el interés común de la competición. Yo no me imagino el Campeonato del Mundo de Rallyes sin Finlandia (de hecho sólo estuvo una año fuera y quien no gana allí no puede considerarse el mejor). Yo no me imagino el Campeonato del Mundo de F1 sin circuitos como Suzuka, Hungría o Spa. ¿Nadie echó de menos Spa en el 2006? ¿Alguien prefiere Fuji a Suzuka?Es cierto que somos sufridores y al final acataremos lo que nos pongan, pero este calendario está hecho con poco criterio. O ninguno. Otra cosa, hay circuitos en los que creo que por historia, por haber estado ahí cuando nadie estaba, etc., hay que correr. Pero creo que se puede hacer en otro formato y con otras condiciones.

Ahora a esperar el próximo fin de semana. Promete. Y no le defraudaremos.

lunes, 3 de diciembre de 2007

No hay derecho


Desde la mayor y absoluta impotencia de no poder actualizar este blog correctamente al no disponer de ADSL (todavía...), reflexionamos sobre este frío y húmedo fin de semana en Cabañas Raras (¡qué mítico!), Ponferrada.

Nos fuimos a dormir al Barco de Valdeorras, provincia de Ourense, donde mis padres nos acogieron en su confortable casa. La verdad, que además de la economía es de agradecer después de un duro día de entrenos ir a dormir a un sitio conocido, sobre todo por lo cómodo y confortable que estás. Por no decir de la sorpresa que se llevaron los pequeños al ver la "caja de las sorpresas" que tenían a los pies de la cama.

El sábado fuimos hasta el circuito un poco antes de lo previsto. Allí nos encontramos ese mítico circuito del que todo el mundo te habla (y por tanto todo el mundo conoce) y del que tú no te atreves a decir nada, ni a sacar en ninguna conversación por miedo a parecer que estás "out", fuera de onda. Al final, para mí, se salvan las instalaciones y el número de participantes. Nada más. El circuito no me parece nada del otro mundo y la organización... pues como se decía por el paddock... "en Galicia se ve que tampoco estamos tan mal..." La salida lanzada de los alevines... una temeridad y una desorganización tremenda. A su favor, el gran breefing que se le dio a los niños antes de la 1ª salida. Fue de mundial.

Pablito el sábado estuvo enchufadísimo. Daba gusto verlo. Con alguna ayuda externa, pero su interés, sus ganas, su actitud. Eso es lo que nos vale. Daba gusto verlo encima del kart, con la pista en algunos puntos muy humeda, sin conocerla y cometiendo muy poquitos errores. Llegó a rodar tan rápido en mojado que su mejor vuelta fue más rápida que su vuelta de entrenamientos con la pista un poco húmeda y neumáticos de seco. Pero hay que demostrarlo día tras día, no uno sí y otro no. El domingo, como el mismo ha reconocido, se desenchufó, y así no se puede.

Respecto a las carreras, pues buen nivel. En los alevines demostró otra vez, y van..., quién es el mejor sin dudas, Otto. En cadete, impresionante Javi Cobián con una primera manga sensacional y muy bien Sergio en sus duelos, aunque los resultados no acompañaron. Al bueno de Hugo, la mecánica le traicionó y no pudo dedicarle a su maltrecho padre un buen resultado. Desde aquí le deseamos a Caride una pronta recuperación y nuestro ánimo. No pierdas ese sentido del humor. De gran nivel la actuación de Pancho Cobián con su nueva arma para el 2008 y la del bueno de Antón Muiños con el kart de Alvaro Muñiz. Donde los gallegos demostraron su nivel ha sido en la manga de ICC (o como se llame) con Rego, Seijo y Presa en el podio (creo).

Lo mejor, las declaraciones de Pablo el sábado después de la primera tanda en mojado... "Papi, ¡¡¡me ha molado!!!". Y a mi, hijo, y a mi.

Perdón por la baja calidad de las actualizaciones, pero así no se puede.

domingo, 25 de noviembre de 2007

Así, sí.


Que morriña tenía de Serra. Allí nos fuimos ayer sábado por la tarde a entrenar un poco. Pablo ya me adelantó esta semana que tenía muchas ganas de ir hasta el Karting Ayrton Senna, y eso siempre es una buena noticia que presagiaba buenos momentos.

Estos últimos días han sido días de noticias ya que se ha publicado el anteproyecto del Campeonato Gallego de Karting 2008, y con esta publicación se han disparado los comentarios, los movimientos y las suposiciones. Llamadas telefónicas, correos electrónicos, los foros de internet disparados con sus comentarios y un sinfín de acciones para el próximo campeonato. La verdad es que se haga lo que se haga, se diga lo que se diga, el anteproyecto está en la mesa y el Campeonato se puede decir que ha empezado. El resto es divagar, discutir y, probablemente, perder el tiempo. También es cierto que no conozco ningún deporte ni Federación que esté sometida a la crítica tan constante por parte de los participantes y aficionados. Esto también nos da que pensar.

Ayer se corría el Ralli do Botafumeiro y la lista de inscritos era importante, con infinidad de Mitsus con un elenco de primeras espadas como Burgo, Meira y V. Senra, a la postre vencedor del rallye. Porsches, Súper 2000, M3, Escort Cosworth (¿de ochenta y pico inscrito?), en fin, apetecible ir a verlo. José Manuel se acercó hasta Santiago a disfrutar de los coches y del frío para vernos después en Santa Comba. Bajamos hasta Serra él, Pablito y yo en el furgón, hablando de las carreras y de la vida.

Una vez en Serra nos encontramos a Ramón con sus hijos que venían a seguir dando vueltas después de haber estado toda la mañana por allí Hay que ver lo que han mejorado los niños y lo bien que los lleva el padre. El plan, perfecto: diversión en familia. Lo de competir, para más adelante, que ahora no toca.

Pablito se subió al kart después de protestarme un poco por la cantidad de ropa que le puse, pero quería probar como podía ir de cómodo en Cabañas la próxima semana. Además, por muy bien que esté, si no protesta no es él. De todas formas ha habido un cambio de actitud por parte de todo el Patineteteam, pero él se ha dado cuenta de que no estaba actuando correctamente y su mejoría en comportamiento ha sido espectacular. Esto se notó en cuanto se subió al kart. José Manuel y yo nos quedamos encantados, no por los tiempos en sí, sino por como trabajó, como se comportó en la pista y por lo centrado que estaba. Estiraba en el final de la izquierda antes de llegar a la parte cerrada, trabajaba con el coche, frenaba, trazaba en la entrada en meta…Así, sí.

Llegó José con su niño a dar unas vueltas y era una oportunidad buenísima para ver si estábamos en la buena dirección. José Manuel se puso a trabajar rápidamente. Cambiamos desarrollo, carburamos, comprobamos presiones y a pista. En este momento llegaron cuatro bravos pilotos locales con sus 125 y Pablito se nos vino abajo por la presión. No es lo mismo correr en Mosteiro con los 125 que en Serra. No tiene nada que ver. Aprovechando que se soltó la cadena, Pablito descansó un rato, para intentarlo más tarde. La noche se nos echó encima y decidimos marcharnos a Hobby Kart. Entre pitos y flautas, Pablo dio casi 60 vueltas, que hubiese dado más, pero al menos prefiero que dé 60 con esa actitud que no 200 con la del mes pasado.

Ya de regreso en Santa Comba, y sin mucho trabajo por el indoor, tomamos un café Camariñas, José Manuel, Ferreiro, Lucía y yo. Estuvimos charlando de todo un poco, de motos, de carros, de autocross, de muchas cosas hasta pasadas las 8 de la noche en que Pablo, dando muestra de su cansancio, me pidió que nos fuéramos para casa. Ayer no se lo podía negar. Se lo había ganado con su esfuerzo y él mismo se ha dado cuenta. Madrugó para ir a jugar al hockey y a pesar de la paliza que les metieron, su esfuerzo fue encomiable y así se lo dijimos.

Así, sí. Así da gusto. Para él. Para todos.

domingo, 18 de noviembre de 2007

Esperando


Viernes, termina el cole y decido recoger a Pablo y a su primo Jaco. Cogemos rumbo a Santa Comba, destino a Hobby Kart, a divertirnos un rato dando vueltas al indoor, a volver a arrancar el Comer, en una de sus, probablemente, últimas andanzas en nuestras manos. Estamos en la recta final del año y de la temporada. Nos queda una jornada de entrenamientos para preparar la carrera de Cabañas Raras (www.kartingcabanas.es) y la carrera en este circuito el primer fin de semana de diciembre.

Llegamos por la tarde, a eso de las 5 y media y estaba a punto de empezar uno de los campeonatos tan divertidos que se disputan en Hobby Kart. Había unas 9 ó 10 personas para empezar a dirimir sus diferencias en la pista de Santa Comba. Sentido del humor no les faltaba, pues aparecían inscritos como De la Rosa, Montoya, Alonso, Kimi, Masa, etc. Creo recordar que no había ningún Hamilton inscrito y las dos chicas que participaron respondían a sus nombres de pila. La verdad es que más que como esos pilotos se comportaban en la pista como verdaderos kamikazes de la II Guerra Mundial.

En el intermedio de este campeonato Pablito salió a rodar unas vueltas, pocas pero las suficientes para calentar las manos en la fría tarde xallense. Al acabar el campeonato subimos a su primo al kart de Pablo, para que se diese unas vueltas, pero hacía tiempo que no andaba en los karts y se notaba su falta de práctica, sumado al respeto por el kart de Pablito, por lo que decidimos que se subiese a uno de alquiler y Pablito siguiese dando vueltas con su kart. Los tiempos no eran demasiado buenos, pero entre el frío que hacía (la pista deslizaba mucho) y que el desarrollo era el de Soutelo, Pablito se dedicó a divertirse con su primo y a derrapar todo lo que podía. Antes de que tanto José Manuel como yo nos desesperásemos con él ya que no quería seguir andando, sino jugar al escondite con su primo, tuvo tiempo a hacer un par de cosas que ya tenía ganas de verle yo: frenar sin dejar de acelerar y tomar la derecha final de recta de Hobby Kart a fondo, objetivo marcado desde el primer día que entramos en ese circuito con la sentencia de José Manuel:

- Pablito irá rápido el día que tome aquella derecha a fondo – me decía.
El muro está muy cerca y así Pablo me comentaba un día por la mañana, después de llevar pocos días yendo hasta Santa Comba, que había soñado que tenía un accidente en aquella curva y se estampaba contra el muro. Pablito y sus temores.

Es normal que esté un poco desanimado y que necesite nuevos alicientes. Por lo de pronto su lista de regalos a los Reyes Magos es en su mayoría, cosas relacionadas con el karting. De hecho pide un kart nuevo y un casco nuevo. El kart lo pide con arranque eléctrico, como el de los mayores, y creo que la Federación se encargará de traérselo. La federación sólo pone las reglas, que conste, que el resto lo pone el sponsor, Hobby Kart y sus padres. Respecto al casco, los amigos de www.Curuxarallye.info se encargan de buscarle el diseño más apropiado para darle las alas suficientes para llevarle en volandas a unos buenos resultados en el Campeonato del 2008. Pero sobre todo, que sigamos disfrutando.

Por cierto, seguimos sin ADSL... ¿hasta cuando?

lunes, 12 de noviembre de 2007

Desconectado

Llevamos varios días sin ADSL y la verdad es que es increíble como dependes de las nuevas tecnologías, de los teléfonos móviles, de los ordenadores, de …, por lo que me es imposible actualizar más a menudo nuestro blog, además de estar al corriente de las últimas noticias, comentarios, rumores, etc., que circulan por Internet, sobre todo por Curuxarallye.

Aprovechando que la temporada del Campeonato Gallego ha terminado, nos hemos tomado este fin de semana de relax. Por lo menos este. Pablito es muy deportista, como casi todos los niños de su edad, pero a él se le dan bastante bien todos los deportes. En estos momentos además de karting, está federado en fútbol y hockey sobre patines. Por este motivo hemos empezado también las “temporadas de invierno”. Intentaremos compaginar estos deportes de invierno con la preparación de la próxima temporada de karting. Pablito ha escogido estos deportes porque le gustan mucho, el fútbol le gusta a todos los niños y el hockey porque sus primos Tito y David juegan desde hace muchos años y en concreto Tito, junto con Pablo Campos y Cancela, es su entrenador. El comienzo de la temporada en estos deportes no ha estado del todo mal: en fútbol hoy han ganado 20-0 contra el Maravillas y en hockey han ganado 7-3 a Obradoiro y han perdido 12-2 contra Dominicos. No hay queja. Lo que más me gusta de estos dos deportes es que tiene que trabajar en equipo y para el karting creo que es un aspecto fundamental. Cuando se habla de deportes individuales o de equipo (yo creo que todos son de equipo) el karting seguro que estaría considerado un deporte individual, pero yo lo veo como un deporte absolutamente de equipo. Son deportes que le mantendrán en forma, que hará que tenga más fondo físico para el próximo año y que haga que se entretenga. Además, en hockey van sobre ruedas.
El hecho de estar unos días sin subirse al kart o sin pensar demasiado en él creo que le viene bien, y a nosotros también, que conste. De todas formas, y después del gran resultado de A Magdalena, Pablito tiene ganas de correr. El lunes, a la vuelta de la carrera, estaba hablando de lo que podía hacer el próximo año, hoy estaba con ganas de ver Galicia a Ras para ver si salía el reportaje de la carrera y durante esta semana me ha preguntado varias veces si el kart del próximo año será el mismo. Resumiendo, que tiene mono, aunque como casi todo en su vida no lo exteriorice.
Esta semana me imagino que iremos a entrenar o bien a Serra o a Mosteiro, sino iremos al indoor de Santa Comba, a Hobby Kart, para preparar la primera carrera de Cabañas Raras. Allí estaremos, si nada lo impide, el primer fin de semana de diciembre. Se prevé que habrá una buena inscripción en esa carrera, como siempre con los pequeños.

lunes, 5 de noviembre de 2007

Lastima que terminó

Era de esperar. Todo lo que se acaba, enseguida lo echas de menos. Pero además, tal y como hemos terminado nosotros, mucho más.

Nos fuimos el sábado al circuito de la Magdalena, en Forcarei, a disputar la 9 y última prueba del Campeonato Gallego de Karting 2007. Como preveíamos, el tiempo fue sensacional, increíble, con temperaturas sobrepasando los 20º. Incluso hoy domingo, a las nueve y media de la mañana la temperatura rondaba los 10º, una delicia para esa hora. Con tan buen tiempo, se presagiaba un fin de semana precioso. Estuvimos entrenando todo el día. En la primera manga Pablo marcó un tiempazo (57,30) que rebajaba exactamente en un segundo su mejor tiempo de la última carrera en este circuito. Después, una vez más, se desinfló, se desconectó, se desenchufó. Yo particularmente, en esta ocasión, me lo tomé con resignación. Me dediqué a intentar hablar con él, a estimularlo, pero sin obsesionarme, que el enfado no se me notase, o al menos él no lo notase. Así discurrió el día hasta que a última hora volvió a mostrar ganas en los entrenamientos. En definitiva más o menos lo de siempre, que a mi ya me empieza a aburrir.

Después de una reunión en la que llegamos a pocas conclusiones pero sí una importante para el año que viene al respecto de las verificaciones, nos fuimos a cenar a Casa Florinda, la casa rural en la que nos hospedamos. Primero cenaron los niños (Javi, Sergio, Diogo, Jaco, Pablo y Nico) una sensacional tortilla de patatas con cebolla, con esos huevos caseros, esas patatas tan ricas, mmmmmm… Después cenamos nosotros un poco de sopa, tortilla y un poco de lomo realmente bueno. Nos juntamos una tropa, Paulo, Mota, Pancho, Samanta, Adán, Camariñas, Pablo Cobián, José Manuel, Rosa, Susi, Manuel, Mari y yo. Éramos 13 en la mesa, pero empezamos a disfrutar de la cena y de la conversación. Mota es un auténtico personaje al que el mismísimo Fernando Alonso lo ha confundido recientemente con el alcalde de Zaragoza (que por cierto es Belloch, el cual no se parece en nada) y se hicieron una foto juntos. Divertidísimas todas sus anécdotas, como las de Pablo y Adán, los cuales querían traerse el kart desde Valencia en la vaca y Adán no daba crédito (¿pero de las de muuuuuuu?), o interesantísimas las enseñanzas de cómo para “ganhar hay que trabalhar”. Lo sabíamos y Jose Manuel me lo ha repetido mil veces con otras palabras.

El circuito es impresionante, lo digo una vez más, pero deben de terminarlo, seria una pena que proyecto tan interesante quedase a medio hacer. Se necesita urgentemente una banda magnética, unos boxes, hacer desaparecer la tierra (es insoportable el polvo que se levanta) y algún detalle más, prestando especial atención al asfaltado del circuito. Desde luego creo que ha sido el circuito en el que se han visto las carreras más bonitas del año, por el circuito y porque se ve perfectamente toda la carrera desde cualquier punto. También porque ha habido una voluntad enorme por parte de todos los allí presentes para el buen desarrollo de las carreras. Hubo piques, normal ya que es una carrera automovilística, en absolutamente todas las categorías: en alevín fue muy interesante el de Javi Ordenes y Brais Peixoto y el de Pablito con Gabriel (con probablemente el mejor adelantamiento de Pablo en todo el campeonato). En la siempre disputadísima carrera de cadetes hubo alternancias en la segunda manga, ya que la superioridad de Sergio Martínez en la primera fue clara, no pudiendo refrendarla en la segunda. En junior Antón y Pancho dieron un auténtico espectáculo en la pista (y otro fuera de ella, aunque al final la cordura de Álvaro Muñiz hizo que la sangre no llegase al río) con alternancias en la carrera. Eran sólo dos, pero desde luego que la igualdad era máxima. Enhorabuena para ellos por su precioso duelo y espero que se den cuenta que lo interesante y bonito ha sido competir al máximo nivel, que ser campeón o subcampeón de su campeonato, este año, no tiene demasiado valor más allá de una copa o una mención en un anuario.

Hoy me ha gustado mucho el día. Todo el día. Vino Tito con Vicente a ver a su primo y creó que le impresionó. Me gusta que la gente venga a ver a Pablo no sólo por el hecho de verlo, sino porque así se dan cuenta de porqué estamos enamorados de este deporte, porqué lo vivimos con tanta pasión y porqué así ganamos algún adepto a la causa de vez en cuando. Vino también Lopo con algunos amigos. Creo que se ha enganchado un poquito al karting, pero desde luego que lo que es increíble es como está la gente enganchada a www.curuxarallye.info, y como la gente le comentaba cosas, después en la entrega de premios como unos le decían a otros que habían visto las fotos de Lopo en el foro de curuxa. Hay que subirlo en un kart de verdad, nada de alquiler. Me ha gustado por como hemos disfrutado, porque Pablito tiene muchas cualidades, pero una por encima de todas, y es que casi siempre te deja con buen sabor de boca, como las gominolas. Hizo una salida, otra vez, espectacular y comenzó a rodar muy bien, para terminar adelantando al bueno de Gabriel. En la segunda carrera la salida no fue tan buena, pero luchó y corrió todavía más que en la primera. Por primera vez este año, me he dedicado antes de cada una de sus carreras a motivarlo, a reforzarle sus puntos fuertes y hacerle creer en él mismo. Creo que surtió efecto, sobre todo si a eso le sumamos el trabajo de Hobby Kart y que en esta carrera llevaba la curuxa en el casco y una a cada lado del pontón trasero. La curuxa es como red bull… te da alas, pero sólo si eres un curupiloto. Y Pablito lo es y lo ha demostrado en su primera ocasión.

A veces uno duda de si a Pablito esto le gusta, pero mientras yo estoy escribiendo esta renovación del blog él está hablando con su madre de Ayrton Senna. Esto me hace dejar de dudar.

Ahora, a esperar, a descansar y a desconectar un poquito. ¿O no? Por lo de pronto tendremos que esperar a la carrera de Cabañas Raras, la del 2 de diciembre. Creo que es nuestro próximo compromiso. Mientras tanto, voy a saborear mis gominolas.

sábado, 3 de noviembre de 2007

¡Mucha mierda!


Cuando hemos empezado a digerir todo el “efecto curuxa”, nos volvemos a atragantar (http://www.curuxarallye.info/foro/viewtopic.php?f=5&t=9098). Estamos a punto del empacho, pero desde luego de las golosinas más ricas del mundo. Así da gusto.

Ayer, día de Todos los Santos, estuvimos en el circuito de la Magdalena, donde el domingo día 4 se cerrará el raro y complicado Campeonato Gallego de Karting 2007. Falta por decidir el campeonato junior y los subcampeonatos alevín y cadete. El fin de semana, Pancho, Antón, Sergio, Hugo, Javi, Brais y demás implicados, darán, como siempre, lo mejor de sí para conseguir su meta.

Nosotros estuvimos súper a gusto, con una temperatura agradable y con bastantes ganas de trabajar. A veces a Pablo hay que verlo fríamente y después de analizar que tan sólo tiene 7 años y generalmente lo sometemos a una presión impropia de un niño de esta edad, nos damos cuenta del esfuerzo titánico que hace por correr en kart. Muchas veces no lo vemos, no nos damos cuenta y creemos que pasa de subirse al kart o no está motivado. ¿A todos nos apetece siempre hacer lo que nos mandan hacer?, aunque sea algo que nos gusta mucho. Sin embargo a Pablo no le damos cuartel, le exigimos como si tuviese que ser campeón del mundo de algo cuando nuestro objetivo (por enésima vez) es divertirnos y aprender. Su esfuerzo para empezar queda reflejado en que ayer, no dando muchas vueltas, y sin aparentes ganas, bajó 1 segundo su tiempo del fin de semana de la carrera anterior. No está mal. Sobre todo porque quedó a escasas 3 – 4 décimas de los mortales de aquella carrera. De los extraterrestres, estamos a poco más de un segundo. Pero no todo el segundo está en las manos de Pablo, eso lo tengo claro y asumido. Él tiene que mejorar, no cabe la menor duda. Ayer se me quejaba de cómo lo adelantaban en plena recta de meta, en la bajada, con una superioridad aplastante. Y él no hacia mal la entrada en esa recta. Ayer no. Tiene ganas para esta carrera y para mi esas ganas no se reflejan en un cronómetro, yo como su padre que soy, las traduzco de otra forma. Espero no equivocarme. De lo que no me equivoco es que a lo mejor yo tampoco le doy lo mejor de mí, ni tan siquiera (y lo que es peor) lo que él precisa. Por cierto, esta foto se repite un año después con el mismo kart pero distinto piloto. ¿O es el mismo?
Ayer tuvo el descaro de dar sus primeros “empujones”. No estuvo bien que lo hiciese y se le corrigió ese detalle, ¡pero que nadie se me enfade inútilmente! Dice el refrán que donde las dan, las toman. Pablo está harto de ser empujado, en carreras y entrenamientos, y todavía falta que o él o yo nos hayamos quejado por esto. Es más, ayer, haciendo gala de su forma de ser, al bajarse del kart se dirigió hacia el otro kartista y se disculpó por los golpes, a lo que éste dijo… “si yo también te los he dado en Mosteiro”. ¿Para qué nos metemos los mayores? Son ellos los que nos ponen a cada uno en su sitio.

Se acaba el Campeonato y esperemos disfrutar de un buen fin de semana. Nosotros, como casi siempre, lo haremos porque nos conformamos con poco, porque nos gusta disfrutar del juego limpio y porque nos encanta estar con la gente que nos quiere. Pasaremos el fin de semana en la casa rural que estuvimos la otra vez. Allí cenaremos y dormiremos muchos de los que componemos este equipo. Seguro que lo pasaremos bien y tendremos tiempo de contar historias, charlar sobre el campeonato y darle más vueltas a algunas cosas inexplicables.
Vino Lopo al circuito. Me alegré pero me alegro más sabiendo que llevaba mucho tiempo sin hacer fotos “racing” y “gracias a nosotros” ha recuperado su arte. ¡Menudas fotos! Tengo ganas de que me haga una a mí porque pareceré más delgado y con pelo. Es cierto que mis “patinetetes” son los más guapos, por no hablar de lo listos que son, sino del planeta sí del mundo (al menos de mi Mundo). Me apasiona el mundo curuxa, el buen rollo que genera y la confianza que inspira. Esto huele a futuro. Y a mi me encanta apostar a futuro.
Este fin de semana se acaba el primer acto de esta obra de teatro. Tiene tintes trágicos, dramáticos y de comedia. A mi el teatro me encanta, por lo que, señores… ¡mucha mierda!

domingo, 28 de octubre de 2007

Probablemente a mellor afección do mundo

"Papi, sentíame como algo moi importante deste mundo, indo alí diante, co kart e coa xente mirando para min. ¿Viches cando pasei co kart despois da foto e me aplaudiron? Encantoume ".

¿Quen non o estaría? Ten 7 anos, pesa 25 quilos e mide pouco máis dun metro. Só o seu casco pesa aproximadamente un 5% do seu peso corporal. Eu tería que levar un casco de 5 quilos... ¿alguén se imaxina na cabeza cun casco de 4 ou 5 quilos?

Moitas veces penso, sen dúbida, que Pablito é moi afortunado. Faleino con José Manuel (que pena que o perdiches, onte gustaríache ver o Indoor con toda esa tropa), faleino con José Antonio nalgunha das nosas conversacións sobre os fillos, faleino con Camariñas (que bonita a conversación de onte sobre coñecer mundo), faleino tamén con Lopo (que sorte as xeracións actuais respecto ás nosas, non mellores ou peores, senón que nós cumplimentar máis os fillos), o falei con Susi polo orgullosos que estamos dos nosos fillos co pequeniños que son.

Onte estaba asustado pola presión, nervioso, inquedo, dubidaba como tiña que comportarse, onde tiña que poñerse. Non obstante correu, correu e correu.

Chegamos ás 4 da tarde ao indoor, recordando os nosos inicios, esas tardes do pasado inverno indo dar voltas el só ao circuíto, sen máis referencia que a dos posibles consellos voluntariosos dos que por alí andabamos. O equipo tíñalle preparado o kart, coa súa gasolina no depósito, o desenrolo máis axustado ao circuíto, carburado como toca e impecable, relucinte, en estado de revista. Axiña me di conta da súa motivación e progreso, todo a unha. Despois de tantos meses competindo, era o día de demostrar os avances, e se aínda enriba viñan 75 curuxas a velo e a competir, pois motivación extra. Rodou rápido, bastante rápido, pero con varios erros. Despois veu Sergio e alí todo mellorou. Detrás do mestre de Santa Comba ou aprendes ou adícate a outra cousa. Primeira quenda detrás do cadete e pulveriza o seu tempo marcando un estratosférico 30,700, incrible para Pablito.

"-Papá, ¿que hora é?
- Son as 6...
- E para as 8... ¿cantas horas faltan?

- Papá, ¿que hora é?
- Son as 6 e cuarto...
- E para as 8... ¿canto falta?"


Así toda a tarde ata que chegou Javier Figueiredo que viña da proba de resistencia de Autocross e subimos a tomar un café con el departindo sobre a realidade autonómica automobilística. Uníronsenos Piosinho e Raquel. Dá gusto estar con eles. Alí estivemos tan a gusto charlando, vendo fotos de "Frenando Afondo" con Gení e comentando aspectos do karting e de como están as cousas. Por certo, ¡que revista trouxo Borxa! Iso é documentarse... si señor.

Chegou o momento. Pablo enmudeceu ao ver a Lopo coa bolsa. Axiña, coma se o tivesemos ensaiado puxémoslle os logos de Curuxarallye nas pernas do mono, os adhesivos no casco e nos pontóns do kart... ¡CIRCUÍTO GALEGO XA! Señores... a pista... ¡ a correr!

¿Como non imos ter 3 rallyes do Campionato de España de asfalto, 2 do de terra, 1 Bicampeón do Mundo de Rallyes, o Bicampeón do mundo de Fórmula 1 curtiuse nas nosas rúas, etc...? Se temos, sen dúbida, ¡a mellor afección do mundo! Onte miúdo exemplo deron. Todo saíu, máis ou menos, como esperaba.

Só nos faltan dúas cousas e unha delas véxoa non moi afastada: un circuíto de velocidade permanente e un rallye do mundial. Ás veces o sur de Galicia dáme envexa cos seus circuítos de karting, pero alégrome que polo menos a afección ao automobilismo deportivo é igual en toda Galicia.

Non puidemos quedar nin á cea nin ás posteriores carreiras que me contan houbo no indoor xa que tiñamos un compromiso ineludible co fillo do patrocinador para ver o Extreme Festival. Sí flipamos, é certo. Sergio, Jaco, Tati, David, Jaime, Pablito e eu flipamos, pero só un anaco. Co 1º Curuxarallye Pablito e eu flipamos máis e máis tempo. Non o esquenceremos fácilmente.

Xa hai ganas do próximo. Eu non o vou perder... ¿e ti?

Moitas gracias a Fran Caamaño e Lopo por as fotos.

viernes, 26 de octubre de 2007

Menudo honor… ¡Curupiloto!

Mañana tenemos un día especial, de esos que no te juegas nada pero en los que te apetece hacerlo bien por la confianza que han depositado en ti. Eso es lo que le debería de pasar a Pablito, pero “le he mantenido un poco al margen de la presión”. Aunque la verdad, la presión es para mi. Me explico.

Soy asiduo visitante del gran foro gallego de automovilismo Curuxarallye (
www.curuxarallye.info). El otro día conocí vía mensajes privados (que “raro” suena esto) a Martiño de Lopo, alma mater de Curuxa. Lo había conocido en febrero en Serra de Outes, un esplendido sábado por la tarde que parecía más primaveral que invernal, de hecho el pobre Lopo las pasó canutas para hacernos unas fotos con el sol de frente. Pero las fotos salieron. Para mi son un recuerdo imborrable ya que fue nuestra segunda incursión a un circuito, la primera de mi endiosado Serra y porque gracias a estos contactos pude recuperar las fotos de ese día.
El caso es que Lopo me comentaba vía Messenger que había tenido una idea para “motivar” y ayudar a Pablito. Esto es muy de agradecer ya que en este precioso y cruel mundo del automovilismo es raro que alguien de duros a cuatro pesetas… pero ¿alguien que de duros gratis? Pues yo soy un tío con suerte. Mejor dicho, Pablito es el niño con más suerte de la Galicia automovilistica. Creí que me había tocado la lotería con la gente de Hobby Kart y por lo tanto ya no tendría más oportunidades, pero va y me toca la bono-loto con este joven fotógrafo entusiasta del automovilismo y de Galicia. Y eso que aún no hemos ni hablado personalmente, pero su idea a mi me ha parecido brillante. Su idea y la acogida por parte de los curuforeros participantes en el Curuxarallye.

Lopo ha organizado la 1ª Ruta Turística Curuxarallye de Regularidade Bobber Café Bertamiráns – Hobby Kart Santa Comba (
http://www.curuxarallye.info/foro/viewtopic.php?f=1&t=8572). Más o menos la idea es la de los inicios de los rallyes de hace 100 años. Tienes que cubrir un kilometraje pasando por unos puntos de control a una hora determinada, el adelanto o retraso te implica una penalización en puntos. La llegada es en el indoor de Santa Comba y ahí es donde Lopo hace intervenir a Pablito. Los participantes tienen que dar tres vueltas al circuito en grupos de 5, la primera vuelta es de reconocimiento y las otras dos cronometradas. Pablito saldrá con ellos a la pista y el que realice su mejor vuelta a menos de (creo) 3 segundos de él, tendrá una bonificación de 10 puntos. ¿Verdad que tiene pinta de ser divertido? A los mayores les tiene que “picar” bastante que un enano de 7 años vaya tan rapido como tú en un circuito, la verdad. Es cierto que las condiciones son bien distintas, pero lo son para los dos: Pablito tiene un kart de competición, pero de 80 cc. contra unos de 200 de 4T, pero Pablito tiene 7 años y es un tirillas contra chavalotes que te pegan un sopapo y te revientan, y Pablo llegará cansado a las 8 de la tarde, aunque también os he de contar un secreto… es su hora curuxa. En definitiva, creo que el duelo será muy bonito, divertido y para mi, emotivo y de gran provecho. Además, Pablito corre en casa. En su casa. Y eso siempre apetece, sobre todo después de haber dado cientos de vueltas a ese circuito él solo, sin mayor motivación que el intentar aprender, sin tener con quien batirte. Por fin le llega su oportunidad. Seguro que habrá juego limpio (¡por fin!) y todos saldremos ganando con la experiencia.
Muchas gracias a Lopo (ya te debo dos, vete parando que estoy hasta arriba de deudas y ya me he casado, con lo cual el reportaje no te lo puedo contratar…), a los curuforeros y a Hobby Kart, una vez más. Muchas gracias a Pablito por ser mi curupiloto.

domingo, 21 de octubre de 2007

Serra es... Serra

Sábado primaveral, 24º, por la tarde, después de comer en casa unos caseros huevos fritos con patatas y chistorra (que me estuvo repitiendo toda la tarde, pero como dice Arguiñano, así me acuerdo de lo buenos que estaban), cogemos coche y nos vamos a Serra de Outes, a pasar otra inolvidable tarde de karts. Allí estuvimos más en familia que nunca, ya que aunque al llegar estaban Samuel y Andujar dándose unas vueltas con sus seniors e intentando resolver sus problemillas y aguantar la paliza del circuito, después nos quedamos solos con los hijos de Ramón que siguen progresando con su kart.

A Pablito por fin le apareció un colega con el que rodar juntos, José, hijo del José que adelgazó 10 kilos dejando sólo de comer patatas fritas y pan (es cierto que hablando nos confesaba que se cenaba dos baguettes “cheas de xamón e queixo”, además de alguna pota de callos que ahora ya no se mete entre pecho y espalda, con lo cual llegamos a la conclusión de que no dejó las patatas y el pan… ¡se puso a régimen severo!, así cualquiera adelgaza). Al menos se entretuvo bastante, se enchufó durante alguna parte de la tarde y consiguió cronos muy respetables. Por esa parte, ¡estupendo! Sin embargo, siempre buscamos la perfección, falló bastante algunas trazadas, no habitual en él, pero ayer era víctima del cansancio, del cansancio de esta semana en la que estuvo malo, con sus problemas estomacales de siempre, del cansancio del circuito que le agota. Sin embargo, en cuanto se conecta, a última hora, es impresionante. Se hacía de noche, no se veía absolutamente nada, y Pablo y Sergio empezaron a rodar en sentido contrario. A mi me impresiona. Me asusta. Ver en la bajada a Pablo venir a toda velocidad y afrontar la derecha de boxes a fondo a mí me acongoja. Hablando José Manuel y yo, estimábamos que Sergio llegaría a ese punto de la bajada a unos 100 kilómetros a la hora. Con las tonterías de las tandas, Pablo rodó más de 100 vueltas a Serra y creo que a día de hoy lleva más de mil a ese circuito que tanto le machaca. Yo creo que es de esos circuitos que algún día le satisfarán porque te hace ser un piloto físico y técnico a la vez.

Sergio se puso a hacer 360 en los dos sentidos y como siempre nos deleitó con su técnica. Ayer le di el libro de Pedro de la Rosa (también le regalé uno a Pablo) a Sergio, no por llegar a ser piloto de F-1 (hoy en día muy complicado) sino por la gran persona que es este chico, por tener un espejo en el que mirarse y porque creo que Sergio es un piloto que se asemeja mucho a PDLR. Le faltan muchas cosas, pero una es creérselo y otra es tener el descaro que tiene en el indoor.


domingo, 14 de octubre de 2007

Tenemos ganas de…

No sé ni por donde empezar. Probablemente lo mejor sería por el final, porque siempre digo que al final siempre nos vamos contentos a casa, pero esta vez… creo que ni eso. En este caso el final “infeliz” no es por Pablo sino porque nos hemos venido a casa con una gastroenteritis muy fuerte Susana y yo, contagiada por el bueno de Nico. Por lo tanto, no sé si seré capaz de escribir los mil y un sentimientos de la carrera de hoy, de este fin de semana. Pablito en estos momentos también está dando fiebre, con lo cual ha habido pleno y es probable que me tenga que tragar algún pensamiento que hoy haya podido tener.

Pablito es contradictorio, no porque hagas cosas de una forma y después de otra, que también, sino porque le encanta llevar la contraria en todo. Hoy hemos pasado de la nada al todo en dos mangas. Ayer los tiempos no terminaban de salir, pero es que Pablo no terminaba de ir lo rápido que podía y debía. Hablando por la noche con Álvaro Muñiz le intentaba explicar que es inútil utilizar más recursos con él de los que estamos utilizando. Álvaro dudaba de mis palabras, pero sinceramente, he pasado con Pablo miles de horas este último año, además de ser, creo, su padre, y reconozco perfectamente cuando está con ganas, enchufado y cuando no. Quedamos en que hablaría con él por la mañana para “activarlo” pero hoy no era su día, al menos por el momento. Después de los libres argumentó que se encontraba mal y no quería salir a los oficiales, con el consiguiente malestar de José Manuel y mío. Si está mal, está mal, pero después vimos que podía haber hecho algo.

Con el enfado salió a la primera manga desde el último lugar. En la salida adelantó dos puestos de manera brillante, pero en una vuelta Marcos Estévez, al cual hoy el motor no le respondía y se comportó como un campeón en la pista, defendiéndose de Pablo con todas sus armas. La pena es que Pablo no le pudo pasar y dar alcance al mayor de los del Olmo. Al acabar tuvimos un cambio de impresiones, y conseguimos picarle un poco.

En la segunda manga hizo otra salida brillante, a pesar de cometer un error a la hora de escoger la mejor opción, pero sin dudarlo sobrepasó a Marcos y a Juanjo, yéndose a por el grupo de cabeza. El hecho de tardar dos vueltas en sacarse de encima a sus compañeros, hizo que perdiese comba y a pesar de un grave error a la hora de trazar la curva de entrada en meta (Pablito y sus decisiones) hizo que marcase un gran tiempo de vuelta y un ritmo elevado. Lo mejor del día, verle la cara a través del casco, una vez más, de satisfacción. Pero a mí esta vez no me ha llegado. A lo mejor estoy equivocado, no lo sé. Al menos Álvaro me daba la razón en cuanto a lo que hay que trabajar con él…

El fin de semana, por el resto, no estuvo mal. Estuvimos en Casa Condiño, Cospeito, descansando junto con los abuelos paternos de Pablo, mis padres, que era la primera vez que venían a verlo y tenían muchas ganas. Allí, si no fuera por la gastroenteritis, hubiésemos disfrutado mucho. La tortilla de patatas, a pesar de la gastro, impresionante con esos huevazos caseros.

Respecto a las demás carreras, Javier Cobián, una vez más en la espectacular carrera de cadetes, como siempre. Lo secundaron los Hugos. Sergio, como no, siempre te deja una pincelada para el recuerdo y esta vez fue, a pesar de su mal puesto, la vuelta rápida en carrera demostrando las ganas que tenía de ir rápido. Pero a veces las cosas no están para uno y hoy no era el día HK. En junior se las repartieron Antón y un impresionante Panchito Cobián con el que se cebaron las averías mecánicas. En Inter, una vez más, Rubén Rodriguez con su espectacular Maranello no dio opción a sus rivales, Manu Sánchez (hermano de Otto), Adrián y Esteban, que llegaron en este orden, en la carrera de Inter más concurrida del año. Del resto, ni olerlos. No apareció nadie más.

En los pequeños, además de ser 10 inscritos los que disfrutaron de un circuito sensacional (un poco bacheado de más), brindaron una carrera preciosa, con intercambios en la cabeza entre Brais y Otto (¡qué final de segunda manga hizo Otto con un motor claramente inferior!), el cual parece que no tiene techo en este Campeonato, dando lecciones de cómo se corre en kart con 8 años y parece que lleva 18. Ni un fallo de trazada ni un fallo a la hora de escoger la mejor opción. Y eso que salió por la mitad de la parrilla, concretamente de 5º. Javi Suárez hizo un precioso tercer puesto, seguido del resto de los enanos. Desde luego, sino llega a ser por los alevines y cadetes, este Campeonato no tendría sentido. Y mi sensación es que cada vez nos tratan peor a los pequeños. Lo más bonito, verlos jugar todos juntos mientras el resto nos peleamos con el mundo. Hace unas semanas hacía unas reflexiones pero creo que han caído en saco roto. Ya me encargo yo de volver a ponerlas encima de la mesa dentro de unos días. A ver lo que interesa realmente este campeonato.

Ahora será mejor meterse en la cama (Nicolás acaba de tener otra perdida… ¡menuda noche nos espera!), que Pablo ya está en ella, con fiebre, cansado y espero que reflexionando. Desde luego, salió de él, nos ha dicho que tiene muchas ganas de ir a Forcarei… ¿hasta cuándo le durarán las ganas?

viernes, 12 de octubre de 2007

Subcampeonato

Nos vamos a A Pastoriza, a terra chá. Allí tendremos durante un fin de semana que disputar la 8ª prueba del Campeonato Gallego de Karting 2007 y disfrutar de uno de los mejores circuitos de karting. Allí da gusto trabajar y correr, la pena es que queda un poco lejos, pero bueno… no todo puede ser.

Pablo no sé si tiene ganas de ir a correr a Pastoriza porque últimamente lo veo un poco desmotivado, sin ganas, como que esto del karting no va con él. Él dice que sí que le gusta, que para él, el karting es su vida, pero tiene que demostrárnoslo poniendo el máximo interés en cada entrenamiento y en cada carrera. Quedan dos carreras y creo que puede hacer algún buen resultado en Pastoriza o Magdalena, porque seguramente eso es lo que necesita, un buen resultado, para creérselo, saber que puede estar ahí y pelear por estar arriba. En Mosteiro lo demostró, haciendo una carrera a ritmo de cabeza, sin que se despegasen de él y aguantando todo el rato a Brais, que después ganaría en la Magdalena. De todas formas a mi lo que más me gusta es ver su finura, disfrutar con sus trazadas y con su postura en el kart. Esta semana he recibido una llamada de un amigo del campeonato, padre de un artista, el cual me decía que le encantaba ver a Pablito, como había mejorado y que estaba a punto, que en unas carreras lo tendría arriba y en cuanto hiciese un podio ya no lo abandonaría porque daba gusto verlo rodar. Espero que así sea porque a Pablito le apetece estar ahí. Al menos eso me dice. Y yo le creo.

El campeonato está que arde, no por el título, sino por el subcampeonato. En alevines se ha incorporado, con su increíble victoria en Forcarei, Brais a la lucha con Javi y con Marcos, aunque este al no participar en Magdalena se ha distanciado un poco. En cadete nos espera una bonita lucha, y ya son…, por el segundo puesto entre Sergio y Hugo, que se han venido arriba en este final de temporada. Es increíble lo disputadas que son estas carreras, al milímetro. En junior, Panchiño y Antón mantendrán otro duelo fraticida en su camino a por el título junior. Si Antón abandona en una de las dos mangas, adiós al título.

Nosotros nos iremos mañana por la mañana a Pastoriza y haremos noche en Casa Condiño, donde seguro que descansaremos la noche del sábado del duro día de entrenamientos, de sus tensiones, alegrías y enfados. Esperemos, que como casi siempre, el fin de semana salga bien. Pondremos toda la voluntad en ello. Seguro.

Por cierto, ¿vendrá el PRT? El domingo lo sabremos.

(Agradecer a Martiño de Lopo por sus fotos de nuestra jornada de entrenamiento en Serra en enero de este año).

domingo, 7 de octubre de 2007

Tren de largo recorrido

Quizá influenciado por uno de mis hermanos mayores, La Unión es uno de mis grupos de música preferidos. En su amplia discografía tienen una canción que se llama así, “Tren de largo recorrido”. Pablito es así, un tren de largo recorrido al que hay que esperar que en cada apeadero llegue pronto o con retraso, te de alegrías o rabietas, pero al que siempre hay que esperar hasta el final, hasta que llegue a las estación, a su destino, porque serán buenas noticias, y su destino, por el momento, está muy lejos. Tanto que a veces me asusta que no nos bajemos antes para cambiar de destino. Espero que no.

Estuvimos el sábado por la tarde en Serra de Outes, y estar allí siempre da buen resultado, pase lo que pase. Allí uno es feliz. Será por el entorno, será la familia Figueira, será la compañía o José Manuel y Sergio que hacen que Pablito y yo estemos tan a gusto.
El entorno es maravilloso, ese valle tan silencioso en el que el tiempo siempre nos depara una tarde agradable. Minichi, Alex (que hasta va rápido con el corta-césped) o Aarón hacen que las conversaciones con ellos sean auténticos masters sobre karting, circuitos, motores, técnica y demás. Estuvieron los Muiños poniéndose a tono. Estuvo Ramón con sus hijos de 13 y 11 años iniciándose con el kart de Tarancón, y puedo asegurar que casi se divierte más el padre que los hijos. Conocimos a un “crack” de 13 años que a José Manuel y a mi nos recordó a los 13 años de nuestra época. Él se lo guisaba todo, todo. Vino con un “acompañante” que a cambio de darse unas vueltas en el kart le traía y le llevaba el aparato al circuito y mientras Alex estaba en la pista el amigo estaba en la cafetería degustando un refresco. También estuvo Pedro Castañón con su hijo, al que le está metiendo el gusto por el motor. A José Manuel le comentaba que yo soy feliz viendo a Pablo entrenar en Serra en días como los de ayer. Para redondear el día apareció mi aparato preferido, un…, un…, un…, vehículo motorizado con cambio de marchas y sin carrocería. Le podemos llamar kart de marchas, pero seguro que le podíamos llamar de muchas otras maneras. Sensacional. Son las cosas que sólo se ven en Serra. Pablito no iba con muchas ganas, seguramente porque Serra es de esos circuitos que impresionan cuanto más lo conoces y descubres que tiene trampas hasta en la puerta de acceso al circuito. Cuanto más ruedas allí más respeto le tienes… la entrada en meta, el final de recta de meta, la izquierda cerrada antes de acceder al interior del circuito, la derecha que da a la izquierda de la cafetería, la izquierda de la cafetería… todo Serra tiene su aquel. Pablo llevaba más de tres meses sin ir por allí, desde antes de Ourense y eso le asustaba. Tampoco tenía muchas ganas de subirse al kart y eso es porque cuanto menos anda menos ganas tiene con lo que hay que darle caña en ese sentido. Al principio rodó con demasiada precaución y con el desarrollo de Mosteiro lo que le llevaba a no hacer tiempos interesantes. Cuando eran casi las 7 de la tarde empezó a rodar en unos tiempos más decentes, ya cercanos en medio segundo a sus tiempos de carrera en Serra. En la pista tenía pilotos con karts más grandes pero que eran más lentos que él y eso le motivó, para adelantar, correr y disfrutar. No quiso andar mucho más y es que creo que la temporada le va llegando, sobre todo no he conseguido engancharlo después del verano, pero nos quedan dos carreras y Pablito se lo va a pasar genial en ellas. A pesar de todo dio 83 vueltas, que para una tarde y en Serra, no está nada mal.

jueves, 4 de octubre de 2007

¿Sumamos o restamos?


Me cabrea profundamente el poco valor que le damos a las cosas. No consigo entender como podemos criticar tan duramente un campeonato como el gallego de karting sin hacer nada por él. Entiendo, y hasta puedo compartir, que las cosas no se hacen como se deberían de hacer, pero desde luego que con la actitud de mucha gente en vez de intentar conseguir algo veo que se está intentando destruir algo. De este campeonato han salido enormes pilotos como Rubén Rodriguez, José Luis Abadín, Celso Míguez, etc., hasta un dos veces campeón del mundo de Fórmula 1, un tal Alonso que callejeaba por las calles gallegas repletas de balas de paja. Seguro que él, su padre o los del momento también se quejaron, pero no por ello dejaban de correr. Puedes quejarte, lo que quieras y tan alto como estimes, pero hazlo desde el circuito y siendo piloto. Recuerdo que para ser piloto hay que estar en posesión de una licencia, yendo a una “xuntanza” o a unos entrenamientos no consigues sino jugarte tu físico por pasar un rato entretenido y ser campeón de la nada.

Nosotros iremos este fin de semana, previsiblemente el sábado, a entrenar. Me imagino que o bien vamos a Serra a hacer un poco de físico o a Mosteiro con más intención de preparar la carrera de A Pastoriza del próximo fin de semana. En cualquiera de los dos sitios nos encontramos a gusto, con lo cual a mi me da lo mismo.

Pablo está con muchas ganas ya que esta semana ha estado castigado sin kart… ¿?¿?¿? Es bien fácil y más para mi. Ha tenido unos problemillas de comportamiento durante el fin de semana cuando no estuvimos y en el cole desde hace algunos días, por lo que le he dicho que o se portaba bien o no volvía a oler el kart. Hasta le comenté que le dije a José Manuel que no arreglase el kart ya que no lo íbamos a volver a utilizar hasta que se portase bien. ¡Santo remedio! Se ha portado mucho mejor que otras semanas, sin duda.

Ahora mismo está en la cama, durmiendo placidamente. Estamos contentos porque llevamos mucho tiempo peleando con él y las comidas y recientemente hemos ido al pediatra y nos ha comentado que ha crecido y engordado (ya pesa 25 kg.), pero sobre todo la gente, amigos, nos comentan que está más ancho, más fuerte. A mi me preocupa este tema ya que creo indispensable una buena formación física para tener mejor control y durante más tiempo, del kart. De hecho Pablito se ha hecho fines de semana de más de 200 vueltas a Mosteiro. Ahora, complementando al kart, está yendo a fútbol (para que se divierta y distraiga) y a hockey sobre patines (coordinación, reflejos, equilibrio y trabajo en equipo) en el colegio todos los días de la semana. Él está feliz. Nosotros también.

Y tú, ¿sumas o restas?

domingo, 30 de septiembre de 2007

Campeonatos

Ha pasado una semana desde la carrera de La Magdalena y hay pocas novedades, aparte de que Javier Cobián se ha proclamado automáticamente Campeón Gallego de Karting categoría cadete. Este campeonato se suma al de Otto Sánchez en alevín. Los dos han dominado claramente el campeonato, sin un solo pero a su actuación, es más, ahora que lo han ganado matemáticamente es cuando están dando algo de chance a sus rivales. El Campeonato Gallego este año lo están manteniendo estos pequeños pilotos de la categoría alevín y cadete, lo que significa que ha habido poco interés en el resto de las categorías. Como dato significativo decir que yo podría, con muy poco esfuerzo y sin ningún conocimiento, proclamarme Campeón Gallego de Karting (sí, en la categoría ICC). No tendría más que ir a las dos carreras que quedan y darme unas vueltas con prudencia por los circuitos y listo. ¡Qué pena! Pero da más pena analizando las clasificaciones y viendo que el piloto que va de segundo en Inter A y con posibilidades de ser campeón, haya abandonado el Campeonato. También da pena que en Junior estén corriendo sólo dos pilotos, al igual que en senior. Pero que se le va a hacer, otro año será. Por cierto, a Pablito le han puesto un 0 en la carrera de A Magdalena, me imagino que por error, ya que no tengo conocimiento de que haya sido excluido de la carrera, y terminarla la terminó bastante dignamente para como teníamos el fin de semana.

Hoy me he llevado una desilusión, otra más, bien grande. Viendo el programa Galicia a ras de la TVG le han dedicado a la carrera de A Magdalena escasamente un par de minutos, cuando ayer le dedicaron a la elección de Mr y Miss Odeón más de media hora. Los medios de comunicación, ni con el fenómeno Alonso, apoyan lo más mínimo al karting. Sólo hace falta ver las revistas gallegas de motor (Crono Motor y Motor Galicia) que escasamente le dedican un par de páginas a cada prueba del gallego. Eso sí, a la Subida a dondesea o el Rallye denosedonde, fotos y más fotos y páginas y más páginas. Es cierto que la gente demanda rallyes y subidas, pero también merecen un esfuerzo similar estos niños, que se les trate con el mismo respeto y dedicación con que ellos compiten.

Competir es lo que hay que hacer en este deporte, pero dignamente y con respeto a los demás concursantes. No entiendo como algún equipo o piloto puede plantarse en una carrera con un montón de kilos menos sabiendo que no vas a pasar la verificación y desvirtuando la carrera y la competición. No entiendo que se haga con el peso ni que se haga con componentes mecánicos. Creo que los niños que compiten “con todas las de la ley” se merecen más respeto que todo esto. A mí por lo menos no me gusta.

El viernes fuimos a Santa Comba, a Hobby Kart, para hacer otro campeonato. La verdad es que lo pasamos estupendamente. Fuimos con mis sobrinos Pablo y Jacobo y sus amigos More, Chema, Abo, Dani Solá (no el de los rallyes), Ch y Nacho. Corrimos de lo lindo y nos divertimos mucho con el campeonato que nos montaron Camariñas, José Antonio y José Manuel. Camariñas tuvo que llamarle la atención a más de uno por hacer el kamikaze, siendo genial los golpes en el casco con la bandera de cuadros (esperemos que Miguel no adopte la idea para el Gallego). Llevo ya tres campeonatos con amigos y familiares, y ya tengo un par de ellos más apalabrados, porque la verdad es que son divertidísimos, competidísimos y la gente siempre quiere repetir. Al terminar, Pablito quiso dar unas vueltas con su kart, y como llevaba algo de tiempo sin andar en Santa Comba no se acordaba de lo que resbala la pista, por lo que en la entrada al interior se dio un golpe rompiendo una varilla de la dirección y el pontón delantero. Lo peor, que fue en la segunda vuelta y no anduvo nada.

domingo, 23 de septiembre de 2007

El llanero solitario

Hemos inaugurado, un poco precipitadamente, el impresionante circuito de A Magdalena, Concello de Forcarei. La verdad es que el trazado del circuito merece la pena, tanto que me he quedado con ganas de darme una vuelta por el mismo, pero todo se andará, sobre todo si no se me sube el licor-café. El circuito es, a mi gusto, impresionante y rápido, rapidísimo, con zonas realmente bonitas y según cuentan los pilotos, con una curva después de la meta en la que dándola a fondo te pasan muchas cosas por el cuerpo (al menos eso dice Pancho). Falta mucho por hacer, por eso creo que ha sido un poco precipitado. Falta terminar bien las escapatorias (hoy se salió un Repsol Gas que al llegar a la tierra la mordió y volcó), seguir asfaltando la parte trasera del paddock para que no haya tanta tierra, hacer unos boxes, etc, etc, etc. Por el momento las instalaciones prometen de verdad. Esperemos que no quede en agua de borrajas. Pero me alegro por una cosa, y es que se han pensado las cosas. Me comentaba quien sabe de esto (yo no me habría dado cuenta hasta el 2023) que el circuito está pensado de tal forma que a los pilotos no les dé el sol en la cara en ninguna recta, y eso es síntoma de que se ha discurrido el trazado por gente que sabe de karting.

Hemos pasado frío y hemos pasado calor. Hemos disfrutado con momentos estelares y nos hemos cabreado con decisiones erróneas o “mejorables”. Hemos felicitado a los campeones y yo felicito a los llaneros solitarios. A pesar de la enorme dureza de este fin de semana para mi, ahora reflexionando me he vuelto a dar cuenta del gran mérito de Pablito. Lo había pensado, pero una llamada telefónica cuando el sol se ponía en A Coruña (menudos atardeceres y amaneceres nos ha regalado Forcarei, pero impresionantes los que se ven desde Casa Florinda, será sobre todo por la impresionante tortilla de patatas que nos brindó el sábado para cenar) me hizo recapacitarlo. Pablo hace dos fines de semana aguantó y batió en toda regla a Brais hasta que un comisario le negó su particular triunfo. Ayer sábado por la tarde, en la tercera manga de entrenamientos, cuando coincidieron, Pablo rodó todo el rato delante de él, incluso se permitió el lujo de cederle el puesto en la izquierda del interior del circuito que está delante de los boxes para rebasarlo a la salida de la curva. Visto esto y visto la apabullante victoria de hoy (con super pole incluida) sólo me queda felicitar a Pablito por que sé que está ahí y, sobre todo, que puede estarlo cómodamente. Tenemos que trabajar varios aspectos, pero hasta ahora los que más me preocupaban los tenemos resueltos. Ahora nos faltan detalles que pulir y otros que pensar y reflexionar. Yo desde luego, lo tengo claro: vamos por el buen camino. No sé si el resto piensan lo mismo, pero yo no creo que dos errores hagan un acierto. Prefiero seguir trabajando y puliendo determinados aspectos, que medios ya los pondremos, porque tenerlos los tenemos, como todo el mundo. Ayer mismo un niño, con la mejor de sus intenciones y con su cara de alegría me decía que tenía un misil, que así podía hacer algo. ¡Si ellos mismos siendo unos enanos se dan cuenta! Yo prefiero seguir siendo un llanero solitario, aunque a Pablito también le apetezca tener un misil.
Este fin de semana tengo mucho que recordar. Y recordaré. Recordaré como Borja se batió en duelo con el pequeño de los del Olmo y disfrutó, recordaré como Otto nos volvió a regalar otro de sus momentos, momentos que hacen que se te ponga algo por el cuerpo y te ilusiones (¡menudo exterior!, al más puro estilo Alonso – Schumi en la R130 de Suzuka, pero aquí no hubo final feliz), recordaré como Sergio peleó incansablemente sus dos mangas hasta hacerse con la victoria final, recordaré como el club de Fans de Pablito empieza a convertirse en incondicional y amenazan con ir también a A Pastoriza (Pablito en esta no se lució porque habéis venido sin novias y así no interesa). También recordaré la tristeza del podio de cadete cuando ojala hubiese más carreras tan disputadas como esta. Los alevines y los cadetes son los que ponen la salsa a este campeonato y son absolutamente maltratados, mientras que las carreras de los mayores son un auténtico tostón en el que nadie pelea con nadie por nada.

No tengo muchas ganas de seguir, pero también es justo decir que la I Carrera Circuito de A Magdalena tuvo como resultados:

Alevín
Brais
Dani
Otto

Cadete
Sergio
Hugo Iglesias
Hugo Caride

Junior
Antón
Pancho

Senior
Álvaro
Diego

Inter
Rubén

Los demás no sé muy bien como quedaron, como no encontré las listas de clasificación pues no puedo aportar más datos. Lo siento. Para terminar por hoy, que ya tengo ganas, bien por las intenciones pero hay que analizar errores y reflexionar: había cientos de personas hoy allí, pero pensando más en el churrasco que en el karting, de verdad. La ceremonia de entrega de premios no se avisó y pudo haber sido mucho más bonita en el exterior con el día tan espléndido que hacia; en vez de Bamartí, tráete a Celso Míguez (con todos mi respeto y admiración para Bamartí); y la parrilla tan lejos de los boxes y mecánicos no es una buena solución. Todo se andará, pero esperemos que no seamos más llaneros solitarios.

Tía, dale un beso al tío Augusto y a Rafa, y diles que por aquí todo sigue bien. Lo pasaréis bien juntos. Seguro. Como lo hemos pasado nosotros con vosotros. Pastelius, eres una crack y se te echará de menos.