domingo, 28 de octubre de 2007

Probablemente a mellor afección do mundo

"Papi, sentíame como algo moi importante deste mundo, indo alí diante, co kart e coa xente mirando para min. ¿Viches cando pasei co kart despois da foto e me aplaudiron? Encantoume ".

¿Quen non o estaría? Ten 7 anos, pesa 25 quilos e mide pouco máis dun metro. Só o seu casco pesa aproximadamente un 5% do seu peso corporal. Eu tería que levar un casco de 5 quilos... ¿alguén se imaxina na cabeza cun casco de 4 ou 5 quilos?

Moitas veces penso, sen dúbida, que Pablito é moi afortunado. Faleino con José Manuel (que pena que o perdiches, onte gustaríache ver o Indoor con toda esa tropa), faleino con José Antonio nalgunha das nosas conversacións sobre os fillos, faleino con Camariñas (que bonita a conversación de onte sobre coñecer mundo), faleino tamén con Lopo (que sorte as xeracións actuais respecto ás nosas, non mellores ou peores, senón que nós cumplimentar máis os fillos), o falei con Susi polo orgullosos que estamos dos nosos fillos co pequeniños que son.

Onte estaba asustado pola presión, nervioso, inquedo, dubidaba como tiña que comportarse, onde tiña que poñerse. Non obstante correu, correu e correu.

Chegamos ás 4 da tarde ao indoor, recordando os nosos inicios, esas tardes do pasado inverno indo dar voltas el só ao circuíto, sen máis referencia que a dos posibles consellos voluntariosos dos que por alí andabamos. O equipo tíñalle preparado o kart, coa súa gasolina no depósito, o desenrolo máis axustado ao circuíto, carburado como toca e impecable, relucinte, en estado de revista. Axiña me di conta da súa motivación e progreso, todo a unha. Despois de tantos meses competindo, era o día de demostrar os avances, e se aínda enriba viñan 75 curuxas a velo e a competir, pois motivación extra. Rodou rápido, bastante rápido, pero con varios erros. Despois veu Sergio e alí todo mellorou. Detrás do mestre de Santa Comba ou aprendes ou adícate a outra cousa. Primeira quenda detrás do cadete e pulveriza o seu tempo marcando un estratosférico 30,700, incrible para Pablito.

"-Papá, ¿que hora é?
- Son as 6...
- E para as 8... ¿cantas horas faltan?

- Papá, ¿que hora é?
- Son as 6 e cuarto...
- E para as 8... ¿canto falta?"


Así toda a tarde ata que chegou Javier Figueiredo que viña da proba de resistencia de Autocross e subimos a tomar un café con el departindo sobre a realidade autonómica automobilística. Uníronsenos Piosinho e Raquel. Dá gusto estar con eles. Alí estivemos tan a gusto charlando, vendo fotos de "Frenando Afondo" con Gení e comentando aspectos do karting e de como están as cousas. Por certo, ¡que revista trouxo Borxa! Iso é documentarse... si señor.

Chegou o momento. Pablo enmudeceu ao ver a Lopo coa bolsa. Axiña, coma se o tivesemos ensaiado puxémoslle os logos de Curuxarallye nas pernas do mono, os adhesivos no casco e nos pontóns do kart... ¡CIRCUÍTO GALEGO XA! Señores... a pista... ¡ a correr!

¿Como non imos ter 3 rallyes do Campionato de España de asfalto, 2 do de terra, 1 Bicampeón do Mundo de Rallyes, o Bicampeón do mundo de Fórmula 1 curtiuse nas nosas rúas, etc...? Se temos, sen dúbida, ¡a mellor afección do mundo! Onte miúdo exemplo deron. Todo saíu, máis ou menos, como esperaba.

Só nos faltan dúas cousas e unha delas véxoa non moi afastada: un circuíto de velocidade permanente e un rallye do mundial. Ás veces o sur de Galicia dáme envexa cos seus circuítos de karting, pero alégrome que polo menos a afección ao automobilismo deportivo é igual en toda Galicia.

Non puidemos quedar nin á cea nin ás posteriores carreiras que me contan houbo no indoor xa que tiñamos un compromiso ineludible co fillo do patrocinador para ver o Extreme Festival. Sí flipamos, é certo. Sergio, Jaco, Tati, David, Jaime, Pablito e eu flipamos, pero só un anaco. Co 1º Curuxarallye Pablito e eu flipamos máis e máis tempo. Non o esquenceremos fácilmente.

Xa hai ganas do próximo. Eu non o vou perder... ¿e ti?

Moitas gracias a Fran Caamaño e Lopo por as fotos.

viernes, 26 de octubre de 2007

Menudo honor… ¡Curupiloto!

Mañana tenemos un día especial, de esos que no te juegas nada pero en los que te apetece hacerlo bien por la confianza que han depositado en ti. Eso es lo que le debería de pasar a Pablito, pero “le he mantenido un poco al margen de la presión”. Aunque la verdad, la presión es para mi. Me explico.

Soy asiduo visitante del gran foro gallego de automovilismo Curuxarallye (
www.curuxarallye.info). El otro día conocí vía mensajes privados (que “raro” suena esto) a Martiño de Lopo, alma mater de Curuxa. Lo había conocido en febrero en Serra de Outes, un esplendido sábado por la tarde que parecía más primaveral que invernal, de hecho el pobre Lopo las pasó canutas para hacernos unas fotos con el sol de frente. Pero las fotos salieron. Para mi son un recuerdo imborrable ya que fue nuestra segunda incursión a un circuito, la primera de mi endiosado Serra y porque gracias a estos contactos pude recuperar las fotos de ese día.
El caso es que Lopo me comentaba vía Messenger que había tenido una idea para “motivar” y ayudar a Pablito. Esto es muy de agradecer ya que en este precioso y cruel mundo del automovilismo es raro que alguien de duros a cuatro pesetas… pero ¿alguien que de duros gratis? Pues yo soy un tío con suerte. Mejor dicho, Pablito es el niño con más suerte de la Galicia automovilistica. Creí que me había tocado la lotería con la gente de Hobby Kart y por lo tanto ya no tendría más oportunidades, pero va y me toca la bono-loto con este joven fotógrafo entusiasta del automovilismo y de Galicia. Y eso que aún no hemos ni hablado personalmente, pero su idea a mi me ha parecido brillante. Su idea y la acogida por parte de los curuforeros participantes en el Curuxarallye.

Lopo ha organizado la 1ª Ruta Turística Curuxarallye de Regularidade Bobber Café Bertamiráns – Hobby Kart Santa Comba (
http://www.curuxarallye.info/foro/viewtopic.php?f=1&t=8572). Más o menos la idea es la de los inicios de los rallyes de hace 100 años. Tienes que cubrir un kilometraje pasando por unos puntos de control a una hora determinada, el adelanto o retraso te implica una penalización en puntos. La llegada es en el indoor de Santa Comba y ahí es donde Lopo hace intervenir a Pablito. Los participantes tienen que dar tres vueltas al circuito en grupos de 5, la primera vuelta es de reconocimiento y las otras dos cronometradas. Pablito saldrá con ellos a la pista y el que realice su mejor vuelta a menos de (creo) 3 segundos de él, tendrá una bonificación de 10 puntos. ¿Verdad que tiene pinta de ser divertido? A los mayores les tiene que “picar” bastante que un enano de 7 años vaya tan rapido como tú en un circuito, la verdad. Es cierto que las condiciones son bien distintas, pero lo son para los dos: Pablito tiene un kart de competición, pero de 80 cc. contra unos de 200 de 4T, pero Pablito tiene 7 años y es un tirillas contra chavalotes que te pegan un sopapo y te revientan, y Pablo llegará cansado a las 8 de la tarde, aunque también os he de contar un secreto… es su hora curuxa. En definitiva, creo que el duelo será muy bonito, divertido y para mi, emotivo y de gran provecho. Además, Pablito corre en casa. En su casa. Y eso siempre apetece, sobre todo después de haber dado cientos de vueltas a ese circuito él solo, sin mayor motivación que el intentar aprender, sin tener con quien batirte. Por fin le llega su oportunidad. Seguro que habrá juego limpio (¡por fin!) y todos saldremos ganando con la experiencia.
Muchas gracias a Lopo (ya te debo dos, vete parando que estoy hasta arriba de deudas y ya me he casado, con lo cual el reportaje no te lo puedo contratar…), a los curuforeros y a Hobby Kart, una vez más. Muchas gracias a Pablito por ser mi curupiloto.

domingo, 21 de octubre de 2007

Serra es... Serra

Sábado primaveral, 24º, por la tarde, después de comer en casa unos caseros huevos fritos con patatas y chistorra (que me estuvo repitiendo toda la tarde, pero como dice Arguiñano, así me acuerdo de lo buenos que estaban), cogemos coche y nos vamos a Serra de Outes, a pasar otra inolvidable tarde de karts. Allí estuvimos más en familia que nunca, ya que aunque al llegar estaban Samuel y Andujar dándose unas vueltas con sus seniors e intentando resolver sus problemillas y aguantar la paliza del circuito, después nos quedamos solos con los hijos de Ramón que siguen progresando con su kart.

A Pablito por fin le apareció un colega con el que rodar juntos, José, hijo del José que adelgazó 10 kilos dejando sólo de comer patatas fritas y pan (es cierto que hablando nos confesaba que se cenaba dos baguettes “cheas de xamón e queixo”, además de alguna pota de callos que ahora ya no se mete entre pecho y espalda, con lo cual llegamos a la conclusión de que no dejó las patatas y el pan… ¡se puso a régimen severo!, así cualquiera adelgaza). Al menos se entretuvo bastante, se enchufó durante alguna parte de la tarde y consiguió cronos muy respetables. Por esa parte, ¡estupendo! Sin embargo, siempre buscamos la perfección, falló bastante algunas trazadas, no habitual en él, pero ayer era víctima del cansancio, del cansancio de esta semana en la que estuvo malo, con sus problemas estomacales de siempre, del cansancio del circuito que le agota. Sin embargo, en cuanto se conecta, a última hora, es impresionante. Se hacía de noche, no se veía absolutamente nada, y Pablo y Sergio empezaron a rodar en sentido contrario. A mi me impresiona. Me asusta. Ver en la bajada a Pablo venir a toda velocidad y afrontar la derecha de boxes a fondo a mí me acongoja. Hablando José Manuel y yo, estimábamos que Sergio llegaría a ese punto de la bajada a unos 100 kilómetros a la hora. Con las tonterías de las tandas, Pablo rodó más de 100 vueltas a Serra y creo que a día de hoy lleva más de mil a ese circuito que tanto le machaca. Yo creo que es de esos circuitos que algún día le satisfarán porque te hace ser un piloto físico y técnico a la vez.

Sergio se puso a hacer 360 en los dos sentidos y como siempre nos deleitó con su técnica. Ayer le di el libro de Pedro de la Rosa (también le regalé uno a Pablo) a Sergio, no por llegar a ser piloto de F-1 (hoy en día muy complicado) sino por la gran persona que es este chico, por tener un espejo en el que mirarse y porque creo que Sergio es un piloto que se asemeja mucho a PDLR. Le faltan muchas cosas, pero una es creérselo y otra es tener el descaro que tiene en el indoor.


domingo, 14 de octubre de 2007

Tenemos ganas de…

No sé ni por donde empezar. Probablemente lo mejor sería por el final, porque siempre digo que al final siempre nos vamos contentos a casa, pero esta vez… creo que ni eso. En este caso el final “infeliz” no es por Pablo sino porque nos hemos venido a casa con una gastroenteritis muy fuerte Susana y yo, contagiada por el bueno de Nico. Por lo tanto, no sé si seré capaz de escribir los mil y un sentimientos de la carrera de hoy, de este fin de semana. Pablito en estos momentos también está dando fiebre, con lo cual ha habido pleno y es probable que me tenga que tragar algún pensamiento que hoy haya podido tener.

Pablito es contradictorio, no porque hagas cosas de una forma y después de otra, que también, sino porque le encanta llevar la contraria en todo. Hoy hemos pasado de la nada al todo en dos mangas. Ayer los tiempos no terminaban de salir, pero es que Pablo no terminaba de ir lo rápido que podía y debía. Hablando por la noche con Álvaro Muñiz le intentaba explicar que es inútil utilizar más recursos con él de los que estamos utilizando. Álvaro dudaba de mis palabras, pero sinceramente, he pasado con Pablo miles de horas este último año, además de ser, creo, su padre, y reconozco perfectamente cuando está con ganas, enchufado y cuando no. Quedamos en que hablaría con él por la mañana para “activarlo” pero hoy no era su día, al menos por el momento. Después de los libres argumentó que se encontraba mal y no quería salir a los oficiales, con el consiguiente malestar de José Manuel y mío. Si está mal, está mal, pero después vimos que podía haber hecho algo.

Con el enfado salió a la primera manga desde el último lugar. En la salida adelantó dos puestos de manera brillante, pero en una vuelta Marcos Estévez, al cual hoy el motor no le respondía y se comportó como un campeón en la pista, defendiéndose de Pablo con todas sus armas. La pena es que Pablo no le pudo pasar y dar alcance al mayor de los del Olmo. Al acabar tuvimos un cambio de impresiones, y conseguimos picarle un poco.

En la segunda manga hizo otra salida brillante, a pesar de cometer un error a la hora de escoger la mejor opción, pero sin dudarlo sobrepasó a Marcos y a Juanjo, yéndose a por el grupo de cabeza. El hecho de tardar dos vueltas en sacarse de encima a sus compañeros, hizo que perdiese comba y a pesar de un grave error a la hora de trazar la curva de entrada en meta (Pablito y sus decisiones) hizo que marcase un gran tiempo de vuelta y un ritmo elevado. Lo mejor del día, verle la cara a través del casco, una vez más, de satisfacción. Pero a mí esta vez no me ha llegado. A lo mejor estoy equivocado, no lo sé. Al menos Álvaro me daba la razón en cuanto a lo que hay que trabajar con él…

El fin de semana, por el resto, no estuvo mal. Estuvimos en Casa Condiño, Cospeito, descansando junto con los abuelos paternos de Pablo, mis padres, que era la primera vez que venían a verlo y tenían muchas ganas. Allí, si no fuera por la gastroenteritis, hubiésemos disfrutado mucho. La tortilla de patatas, a pesar de la gastro, impresionante con esos huevazos caseros.

Respecto a las demás carreras, Javier Cobián, una vez más en la espectacular carrera de cadetes, como siempre. Lo secundaron los Hugos. Sergio, como no, siempre te deja una pincelada para el recuerdo y esta vez fue, a pesar de su mal puesto, la vuelta rápida en carrera demostrando las ganas que tenía de ir rápido. Pero a veces las cosas no están para uno y hoy no era el día HK. En junior se las repartieron Antón y un impresionante Panchito Cobián con el que se cebaron las averías mecánicas. En Inter, una vez más, Rubén Rodriguez con su espectacular Maranello no dio opción a sus rivales, Manu Sánchez (hermano de Otto), Adrián y Esteban, que llegaron en este orden, en la carrera de Inter más concurrida del año. Del resto, ni olerlos. No apareció nadie más.

En los pequeños, además de ser 10 inscritos los que disfrutaron de un circuito sensacional (un poco bacheado de más), brindaron una carrera preciosa, con intercambios en la cabeza entre Brais y Otto (¡qué final de segunda manga hizo Otto con un motor claramente inferior!), el cual parece que no tiene techo en este Campeonato, dando lecciones de cómo se corre en kart con 8 años y parece que lleva 18. Ni un fallo de trazada ni un fallo a la hora de escoger la mejor opción. Y eso que salió por la mitad de la parrilla, concretamente de 5º. Javi Suárez hizo un precioso tercer puesto, seguido del resto de los enanos. Desde luego, sino llega a ser por los alevines y cadetes, este Campeonato no tendría sentido. Y mi sensación es que cada vez nos tratan peor a los pequeños. Lo más bonito, verlos jugar todos juntos mientras el resto nos peleamos con el mundo. Hace unas semanas hacía unas reflexiones pero creo que han caído en saco roto. Ya me encargo yo de volver a ponerlas encima de la mesa dentro de unos días. A ver lo que interesa realmente este campeonato.

Ahora será mejor meterse en la cama (Nicolás acaba de tener otra perdida… ¡menuda noche nos espera!), que Pablo ya está en ella, con fiebre, cansado y espero que reflexionando. Desde luego, salió de él, nos ha dicho que tiene muchas ganas de ir a Forcarei… ¿hasta cuándo le durarán las ganas?

viernes, 12 de octubre de 2007

Subcampeonato

Nos vamos a A Pastoriza, a terra chá. Allí tendremos durante un fin de semana que disputar la 8ª prueba del Campeonato Gallego de Karting 2007 y disfrutar de uno de los mejores circuitos de karting. Allí da gusto trabajar y correr, la pena es que queda un poco lejos, pero bueno… no todo puede ser.

Pablo no sé si tiene ganas de ir a correr a Pastoriza porque últimamente lo veo un poco desmotivado, sin ganas, como que esto del karting no va con él. Él dice que sí que le gusta, que para él, el karting es su vida, pero tiene que demostrárnoslo poniendo el máximo interés en cada entrenamiento y en cada carrera. Quedan dos carreras y creo que puede hacer algún buen resultado en Pastoriza o Magdalena, porque seguramente eso es lo que necesita, un buen resultado, para creérselo, saber que puede estar ahí y pelear por estar arriba. En Mosteiro lo demostró, haciendo una carrera a ritmo de cabeza, sin que se despegasen de él y aguantando todo el rato a Brais, que después ganaría en la Magdalena. De todas formas a mi lo que más me gusta es ver su finura, disfrutar con sus trazadas y con su postura en el kart. Esta semana he recibido una llamada de un amigo del campeonato, padre de un artista, el cual me decía que le encantaba ver a Pablito, como había mejorado y que estaba a punto, que en unas carreras lo tendría arriba y en cuanto hiciese un podio ya no lo abandonaría porque daba gusto verlo rodar. Espero que así sea porque a Pablito le apetece estar ahí. Al menos eso me dice. Y yo le creo.

El campeonato está que arde, no por el título, sino por el subcampeonato. En alevines se ha incorporado, con su increíble victoria en Forcarei, Brais a la lucha con Javi y con Marcos, aunque este al no participar en Magdalena se ha distanciado un poco. En cadete nos espera una bonita lucha, y ya son…, por el segundo puesto entre Sergio y Hugo, que se han venido arriba en este final de temporada. Es increíble lo disputadas que son estas carreras, al milímetro. En junior, Panchiño y Antón mantendrán otro duelo fraticida en su camino a por el título junior. Si Antón abandona en una de las dos mangas, adiós al título.

Nosotros nos iremos mañana por la mañana a Pastoriza y haremos noche en Casa Condiño, donde seguro que descansaremos la noche del sábado del duro día de entrenamientos, de sus tensiones, alegrías y enfados. Esperemos, que como casi siempre, el fin de semana salga bien. Pondremos toda la voluntad en ello. Seguro.

Por cierto, ¿vendrá el PRT? El domingo lo sabremos.

(Agradecer a Martiño de Lopo por sus fotos de nuestra jornada de entrenamiento en Serra en enero de este año).

domingo, 7 de octubre de 2007

Tren de largo recorrido

Quizá influenciado por uno de mis hermanos mayores, La Unión es uno de mis grupos de música preferidos. En su amplia discografía tienen una canción que se llama así, “Tren de largo recorrido”. Pablito es así, un tren de largo recorrido al que hay que esperar que en cada apeadero llegue pronto o con retraso, te de alegrías o rabietas, pero al que siempre hay que esperar hasta el final, hasta que llegue a las estación, a su destino, porque serán buenas noticias, y su destino, por el momento, está muy lejos. Tanto que a veces me asusta que no nos bajemos antes para cambiar de destino. Espero que no.

Estuvimos el sábado por la tarde en Serra de Outes, y estar allí siempre da buen resultado, pase lo que pase. Allí uno es feliz. Será por el entorno, será la familia Figueira, será la compañía o José Manuel y Sergio que hacen que Pablito y yo estemos tan a gusto.
El entorno es maravilloso, ese valle tan silencioso en el que el tiempo siempre nos depara una tarde agradable. Minichi, Alex (que hasta va rápido con el corta-césped) o Aarón hacen que las conversaciones con ellos sean auténticos masters sobre karting, circuitos, motores, técnica y demás. Estuvieron los Muiños poniéndose a tono. Estuvo Ramón con sus hijos de 13 y 11 años iniciándose con el kart de Tarancón, y puedo asegurar que casi se divierte más el padre que los hijos. Conocimos a un “crack” de 13 años que a José Manuel y a mi nos recordó a los 13 años de nuestra época. Él se lo guisaba todo, todo. Vino con un “acompañante” que a cambio de darse unas vueltas en el kart le traía y le llevaba el aparato al circuito y mientras Alex estaba en la pista el amigo estaba en la cafetería degustando un refresco. También estuvo Pedro Castañón con su hijo, al que le está metiendo el gusto por el motor. A José Manuel le comentaba que yo soy feliz viendo a Pablo entrenar en Serra en días como los de ayer. Para redondear el día apareció mi aparato preferido, un…, un…, un…, vehículo motorizado con cambio de marchas y sin carrocería. Le podemos llamar kart de marchas, pero seguro que le podíamos llamar de muchas otras maneras. Sensacional. Son las cosas que sólo se ven en Serra. Pablito no iba con muchas ganas, seguramente porque Serra es de esos circuitos que impresionan cuanto más lo conoces y descubres que tiene trampas hasta en la puerta de acceso al circuito. Cuanto más ruedas allí más respeto le tienes… la entrada en meta, el final de recta de meta, la izquierda cerrada antes de acceder al interior del circuito, la derecha que da a la izquierda de la cafetería, la izquierda de la cafetería… todo Serra tiene su aquel. Pablo llevaba más de tres meses sin ir por allí, desde antes de Ourense y eso le asustaba. Tampoco tenía muchas ganas de subirse al kart y eso es porque cuanto menos anda menos ganas tiene con lo que hay que darle caña en ese sentido. Al principio rodó con demasiada precaución y con el desarrollo de Mosteiro lo que le llevaba a no hacer tiempos interesantes. Cuando eran casi las 7 de la tarde empezó a rodar en unos tiempos más decentes, ya cercanos en medio segundo a sus tiempos de carrera en Serra. En la pista tenía pilotos con karts más grandes pero que eran más lentos que él y eso le motivó, para adelantar, correr y disfrutar. No quiso andar mucho más y es que creo que la temporada le va llegando, sobre todo no he conseguido engancharlo después del verano, pero nos quedan dos carreras y Pablito se lo va a pasar genial en ellas. A pesar de todo dio 83 vueltas, que para una tarde y en Serra, no está nada mal.

jueves, 4 de octubre de 2007

¿Sumamos o restamos?


Me cabrea profundamente el poco valor que le damos a las cosas. No consigo entender como podemos criticar tan duramente un campeonato como el gallego de karting sin hacer nada por él. Entiendo, y hasta puedo compartir, que las cosas no se hacen como se deberían de hacer, pero desde luego que con la actitud de mucha gente en vez de intentar conseguir algo veo que se está intentando destruir algo. De este campeonato han salido enormes pilotos como Rubén Rodriguez, José Luis Abadín, Celso Míguez, etc., hasta un dos veces campeón del mundo de Fórmula 1, un tal Alonso que callejeaba por las calles gallegas repletas de balas de paja. Seguro que él, su padre o los del momento también se quejaron, pero no por ello dejaban de correr. Puedes quejarte, lo que quieras y tan alto como estimes, pero hazlo desde el circuito y siendo piloto. Recuerdo que para ser piloto hay que estar en posesión de una licencia, yendo a una “xuntanza” o a unos entrenamientos no consigues sino jugarte tu físico por pasar un rato entretenido y ser campeón de la nada.

Nosotros iremos este fin de semana, previsiblemente el sábado, a entrenar. Me imagino que o bien vamos a Serra a hacer un poco de físico o a Mosteiro con más intención de preparar la carrera de A Pastoriza del próximo fin de semana. En cualquiera de los dos sitios nos encontramos a gusto, con lo cual a mi me da lo mismo.

Pablo está con muchas ganas ya que esta semana ha estado castigado sin kart… ¿?¿?¿? Es bien fácil y más para mi. Ha tenido unos problemillas de comportamiento durante el fin de semana cuando no estuvimos y en el cole desde hace algunos días, por lo que le he dicho que o se portaba bien o no volvía a oler el kart. Hasta le comenté que le dije a José Manuel que no arreglase el kart ya que no lo íbamos a volver a utilizar hasta que se portase bien. ¡Santo remedio! Se ha portado mucho mejor que otras semanas, sin duda.

Ahora mismo está en la cama, durmiendo placidamente. Estamos contentos porque llevamos mucho tiempo peleando con él y las comidas y recientemente hemos ido al pediatra y nos ha comentado que ha crecido y engordado (ya pesa 25 kg.), pero sobre todo la gente, amigos, nos comentan que está más ancho, más fuerte. A mi me preocupa este tema ya que creo indispensable una buena formación física para tener mejor control y durante más tiempo, del kart. De hecho Pablito se ha hecho fines de semana de más de 200 vueltas a Mosteiro. Ahora, complementando al kart, está yendo a fútbol (para que se divierta y distraiga) y a hockey sobre patines (coordinación, reflejos, equilibrio y trabajo en equipo) en el colegio todos los días de la semana. Él está feliz. Nosotros también.

Y tú, ¿sumas o restas?