lunes, 12 de mayo de 2008

X = 10


Y un 10 es lo que os merecéis… Antonio, Coral y Adriana; Miguel y Eva; Marcos y la Cuqui (qué mérito tienes de aguantar al Cana, pero si aguantas a pacientes como Rimón y yo que nos quedamos dormidos en el sillón es que puedes con todo); Rimón, Ruth y Ramón (de la mancha del pantalón soy yo testigo y si quieres le cuento a Ruth la verdad, no lo que se pueda imaginar…); José, Pulus y Curro (menudo crack… “tómate un whisky que verás como te relajas…); José, Natalia, Paula y Natalita (siento mucho que no pudieses, José, estar a la altura, pero repetiremos, sin duda); Fernando (“¡3!”), Angela, Ferchi, Guille y Nachete; María José, Lito, Josep y Angela; Pablo, Tere y Lucas; Moncho y Belén (y el futuro); Ramón, Merce y Almudena; Carlos, Bea, Carlitos y Pablocho (menudo cantante nos hemos perdido); José, Liliana y Anail; Manolo, Bea y Paula; Santi y Cristina; María, Jacobo, Luchi (un millón de gracias), Jaco y Álvaro; Manuel, Mari y Carmina (gracias por todo); Vicente y Mari Carmen (uf, qué raro, me gusta mucho más Papá y Mamá, o pai y nai); Ana y Juan (porque te llevaron, que estoy seguro que te hubieses quedado mucho más rato); Pablo y Jaco y Vicen, Cris, Tito, Rosa y Davis (como siempre, a la altura, muchas gracias, detalle tras detalle).
También se lo merecen, como no, Pablo, Javi, Jan Carlos y el artista que se movió en los 8 m2 (creo que se llamaba Carlos). Por supuesto a Marttyn por hacernos reír y flipar un poquito y el fantástico cuarteto con su versión inolvidable de “Words”… “if I could find words…” Eso es lo que me falta hoy, palabras para agradeceros el haber compartido este día con nosotros. Nos faltó compañía, pero los tuvimos presentes por el momento tan “angustioso” que se está pasando.

De todas formas, el 10 de los dieces me dejáis que se lo dé a ellos: a Susi por estar ahí, aguantar mi insoportable mala leche repentina (ni yo mismo me aguanto a veces), resistir y no perder la fe en nuestra relación durante cada día de los últimos 10 años y más… porque hasta el sábado me cuidaste y me diste el calor que siempre que necesito me das. Porque quiero que sepas que los próximos mil años quiero compartirlos contigo (y que esta banda nos acompañe en cada celebración, claro está).
A Pablito porque cada día que pasa en mi vida hace que me alegre más de ser padre. Él hace que esto sea más llevadero y cuando hay dudas él te transmite un sentimiento, una mirada o una frase que hace que vuelvas a sonreír. Sufres como un adulto, pero quiero que sigas disfrutando como un niño y por favor, no dejes que nadie te lo estropeé. Si alguien lo intenta tienes que saber que el sábado había 70 personas en casa que te ayudarán a seguir disfrutando.
Y a Nico, con ese carácter tan puñeteramente divertido (sobre todo de visita). Nico consigue hacerte sentir vivo cada milésima de segundo que estás con él y eso para mi es genial dado mi carácter. Sus expresiones, sus abrazos y sus besos son fantásticos. Y su admiración por Pablo. Como la mía por vosotros. Como dicen unos amigos… “De 10”.

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Definitivamente, estou enganchado a este blog.

Parabéns ós pais dos patinetes por estes dez anos.

Se a vosa vida fóra das carreiras é a décima parte de apaixoante ca dentro delas... envéxovos.

Sodes un referente.

Anónimo dijo...

mucho sentimiento veo por aki si señor sin miedo de expresarse
entiendo que es por un aniversario de boda creo?¿ perdon si meto la pata sino es asi

!!!!FELICIDADES!!!!!!

Anónimo dijo...

felecidades muchas feliciodades

Anónimo dijo...

vas a renobar?¿

falta hace!!!