lunes, 5 de noviembre de 2007

Lastima que terminó

Era de esperar. Todo lo que se acaba, enseguida lo echas de menos. Pero además, tal y como hemos terminado nosotros, mucho más.

Nos fuimos el sábado al circuito de la Magdalena, en Forcarei, a disputar la 9 y última prueba del Campeonato Gallego de Karting 2007. Como preveíamos, el tiempo fue sensacional, increíble, con temperaturas sobrepasando los 20º. Incluso hoy domingo, a las nueve y media de la mañana la temperatura rondaba los 10º, una delicia para esa hora. Con tan buen tiempo, se presagiaba un fin de semana precioso. Estuvimos entrenando todo el día. En la primera manga Pablo marcó un tiempazo (57,30) que rebajaba exactamente en un segundo su mejor tiempo de la última carrera en este circuito. Después, una vez más, se desinfló, se desconectó, se desenchufó. Yo particularmente, en esta ocasión, me lo tomé con resignación. Me dediqué a intentar hablar con él, a estimularlo, pero sin obsesionarme, que el enfado no se me notase, o al menos él no lo notase. Así discurrió el día hasta que a última hora volvió a mostrar ganas en los entrenamientos. En definitiva más o menos lo de siempre, que a mi ya me empieza a aburrir.

Después de una reunión en la que llegamos a pocas conclusiones pero sí una importante para el año que viene al respecto de las verificaciones, nos fuimos a cenar a Casa Florinda, la casa rural en la que nos hospedamos. Primero cenaron los niños (Javi, Sergio, Diogo, Jaco, Pablo y Nico) una sensacional tortilla de patatas con cebolla, con esos huevos caseros, esas patatas tan ricas, mmmmmm… Después cenamos nosotros un poco de sopa, tortilla y un poco de lomo realmente bueno. Nos juntamos una tropa, Paulo, Mota, Pancho, Samanta, Adán, Camariñas, Pablo Cobián, José Manuel, Rosa, Susi, Manuel, Mari y yo. Éramos 13 en la mesa, pero empezamos a disfrutar de la cena y de la conversación. Mota es un auténtico personaje al que el mismísimo Fernando Alonso lo ha confundido recientemente con el alcalde de Zaragoza (que por cierto es Belloch, el cual no se parece en nada) y se hicieron una foto juntos. Divertidísimas todas sus anécdotas, como las de Pablo y Adán, los cuales querían traerse el kart desde Valencia en la vaca y Adán no daba crédito (¿pero de las de muuuuuuu?), o interesantísimas las enseñanzas de cómo para “ganhar hay que trabalhar”. Lo sabíamos y Jose Manuel me lo ha repetido mil veces con otras palabras.

El circuito es impresionante, lo digo una vez más, pero deben de terminarlo, seria una pena que proyecto tan interesante quedase a medio hacer. Se necesita urgentemente una banda magnética, unos boxes, hacer desaparecer la tierra (es insoportable el polvo que se levanta) y algún detalle más, prestando especial atención al asfaltado del circuito. Desde luego creo que ha sido el circuito en el que se han visto las carreras más bonitas del año, por el circuito y porque se ve perfectamente toda la carrera desde cualquier punto. También porque ha habido una voluntad enorme por parte de todos los allí presentes para el buen desarrollo de las carreras. Hubo piques, normal ya que es una carrera automovilística, en absolutamente todas las categorías: en alevín fue muy interesante el de Javi Ordenes y Brais Peixoto y el de Pablito con Gabriel (con probablemente el mejor adelantamiento de Pablo en todo el campeonato). En la siempre disputadísima carrera de cadetes hubo alternancias en la segunda manga, ya que la superioridad de Sergio Martínez en la primera fue clara, no pudiendo refrendarla en la segunda. En junior Antón y Pancho dieron un auténtico espectáculo en la pista (y otro fuera de ella, aunque al final la cordura de Álvaro Muñiz hizo que la sangre no llegase al río) con alternancias en la carrera. Eran sólo dos, pero desde luego que la igualdad era máxima. Enhorabuena para ellos por su precioso duelo y espero que se den cuenta que lo interesante y bonito ha sido competir al máximo nivel, que ser campeón o subcampeón de su campeonato, este año, no tiene demasiado valor más allá de una copa o una mención en un anuario.

Hoy me ha gustado mucho el día. Todo el día. Vino Tito con Vicente a ver a su primo y creó que le impresionó. Me gusta que la gente venga a ver a Pablo no sólo por el hecho de verlo, sino porque así se dan cuenta de porqué estamos enamorados de este deporte, porqué lo vivimos con tanta pasión y porqué así ganamos algún adepto a la causa de vez en cuando. Vino también Lopo con algunos amigos. Creo que se ha enganchado un poquito al karting, pero desde luego que lo que es increíble es como está la gente enganchada a www.curuxarallye.info, y como la gente le comentaba cosas, después en la entrega de premios como unos le decían a otros que habían visto las fotos de Lopo en el foro de curuxa. Hay que subirlo en un kart de verdad, nada de alquiler. Me ha gustado por como hemos disfrutado, porque Pablito tiene muchas cualidades, pero una por encima de todas, y es que casi siempre te deja con buen sabor de boca, como las gominolas. Hizo una salida, otra vez, espectacular y comenzó a rodar muy bien, para terminar adelantando al bueno de Gabriel. En la segunda carrera la salida no fue tan buena, pero luchó y corrió todavía más que en la primera. Por primera vez este año, me he dedicado antes de cada una de sus carreras a motivarlo, a reforzarle sus puntos fuertes y hacerle creer en él mismo. Creo que surtió efecto, sobre todo si a eso le sumamos el trabajo de Hobby Kart y que en esta carrera llevaba la curuxa en el casco y una a cada lado del pontón trasero. La curuxa es como red bull… te da alas, pero sólo si eres un curupiloto. Y Pablito lo es y lo ha demostrado en su primera ocasión.

A veces uno duda de si a Pablito esto le gusta, pero mientras yo estoy escribiendo esta renovación del blog él está hablando con su madre de Ayrton Senna. Esto me hace dejar de dudar.

Ahora, a esperar, a descansar y a desconectar un poquito. ¿O no? Por lo de pronto tendremos que esperar a la carrera de Cabañas Raras, la del 2 de diciembre. Creo que es nuestro próximo compromiso. Mientras tanto, voy a saborear mis gominolas.

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Cando vía o karting ou as carreiras do CEV pola tele imaxinaba que eran máis aburridas.

¡Que enganado estaba!

Loitas e tensión ó límite e volta tras volta.

Tamén inflúe que eu me "autoinvitase" a formar parte do Equipo dos Patinetes e do HK.

Desde logo onte compartín ilusión, nervios, e emocións con todos vós.


Graciñas.

Anónimo dijo...

no dudes qe el 2 de diciembre volvera el PRT!!

(pronunciado "reisin")


un abrazo!!

Anónimo dijo...

pablo gracias por todo por todo lo ke me as ayudado bueno nos has ayudado porke patineteteam siempre es un apollo el domingo dspues de la segunda karrera kuando me descalificaron de forma injusta! fui a ver a niko y me dio un bso ke me kito todas las penas o la palbra de pablito pancho suerte o sin ir mas lejos la conversacion de oi en el kole pablo de verdad simplemente gracias por ser kien ers pero mas important aun por ser komo ers un abrazo para toda la familia y nada dcirte ke nos vemos en kabañas raras un brazo AMIGOS!!

Admin dijo...

Lopo, me alegro que hayas disfrutado, sobre todo me encanto que compartieses conmigo los momentos de la primera manga. Así creo que puedes entender mejor mi comportamiento con pablo. En cuanto recupere mi adsl seguiremos charlando.

PReisinT, se os echó de menos, pero como fue por una buena causa no importó. Yo tampoco hubiese ido.

Querido pancho: sabes que para nosotros tienes algo especial, aunque a veces ja mala leche te haga no ser tú. Lo que te tiene que quedar es que has peleado como un campeón, que has hecho una carrera impresionante con un adelantamiento que quedará par los anales. Disfruta con eso, el resto... el resto son lances de las carreras, nada más. De verdad, no siempre es importante ganar, lo importante es dar lo mejor que tenemos dentro, esa es la verdadera recompensa.

Un abrazo.

Anónimo dijo...

gracias pablo